καπέλλο-παλτό-αδιαφορώ για τα αυτιά στον τοίχο

όπως γλυστρούσαν τα νερά κάτω στο συρφετό της πολιτείας
-απέμενα κόμπος ανάμεσα στην άσφαλτο και τον ρυπασμένο αέρα
να στάζω υδρόχρωμα και σάπια μυρωδιά, να γλείφω το παγκάρι των ευχών
και να εξοπλίζω την αγωνία μου αυνανίζοντας τον πόθο μου
για τα αιδοία, για τις συγκρούσεις μέσα στους κόλπους του πιο μεγάλου κόλπου της ζωής-
και δεν φταίω. ευτυχώς οι άνθρωποι ακόμα δεν πετάνε: αλλοιώς σίγουρα θα με είχε πατήσει
κάποιο από τα υπέργεια αυτοκίνητα που πηγαινοέρχονται στην βρώμικη πολιτεία.
δεν έχω νου. έχω υπάρξει πάντοτε παράφρων - φλυαρώντας, περιμένοντας τη σιωπή
και παραμένοντας σιωπηλός ωσότου να με φτάσει επιτέλους η λογόρροια -
θέλοντας και μη παράφρων. δίχως το αιδοίο που ήθελα για να χωθώ μέσα του,
δίχως χρήμα πλαστικό να πιω το αγαπημένο μου ουίσκυ, χωρίς να μπορώ
να αποκτήσω τα μέσα για να κυνηγήσω τους μεγάλους σκοπούς, χωρίς διάθεση πια
να κοιτάξω τριγύρω. σιχάθηκα την βρωμιά εδω πέρα: τα άλουστα συναισθήματα και τις ψεύτικες βλεφαρίδες της γοητείας. σιχάθηκα τον άνθρωπο. σιχαίνομαι εμένα.
ένας φιλόσοφος είχε πει για την κόλαση - ξέρετε, το κλάμπ που κάνουν αδιάκοπα πάρτυ, όργια, μεθούν και αυτοθαυμάζουν τα γεννητικά τους όργανα -, πως είναι οι άλλοι.
κάποιος σεναριογράφος παρήλλαξε την φράση ως εξής: η κόλαση δεν είναι οι άλλοι αλλά η έλλειψή τους. κοντοστέκομαι, ξεζουμίζω τον κόμπο μπας και τρέξει κάτι ακόμα/ ανοιγοκλείνω τα χείλη για να κυματίσει η σιωπή μου/ τελικά σιχαμένοι μου συνάνθρωποι:
οι άλλοι είναι η περίσσεια της κολάσεως...