θλίμματα

Έχω κάτι στα χέρια, μα δεν ξέρω τι...
όλο κάτι κρατώ μα ξεγλυστράει. κάτι τόσο ανοίκεια γνωστό που με ανατριχιάζει.
όπως η διαδοχή των ημερών και των νυχτών
- που τις αισθάνομαι να περνούν από πάνω μου
αλλά δεν μπορώ να τις αγγίξω. όχι με τα χέρια που βλέπω στο κορμί μου
ή τα χέρια που ψαύουν κάθετι το αέρινο, το άυλο -
τα μαλλιά μου έχουν αρχίσει να ασπρίζουν
και η σάρκα μου πιο αδύναμη πλέον, δεν αντέχει τα τραντάγματα του κόσμου.
βλέπω με άλλα μάτια, ο,τιδήποτε παλιά έδειχνε να' χει νόημα.
υπάρχει νόημα; υπάρχει αλήθεια σ'αυτή την ανακύκλιση των πάντων;
υπάρχει λόγος γι'αυτήν ακόμα την ανακύκλιση της θλίψης;
τα δάκρυα γιατί δεν ανακουφίζουν το ίδιο; τα βλέμματα γιατι άλλο πια δεν
συνταράσσουν την ψυχή; οι μέρες και οι νύχτες δεν γεννούνε άλλο προσδοκίες...
αυτή η προσμονή για τη ζωή έχει μετατραπεί σε ρουτίνα
σε έναν γίγαντα φοβερό που το κορμί του είναι ολάκερο μια μαύρη τρύπα.
είμαι ξένος μέσα σε μιαν έρημο, όπου γνωρίζω όλους τους δρόμους
όλα τα μονοπάτια, κάθε όαση, κάθε αμμόλοφο, κάθε νεκροταφείο της.
κι όλο γλυστράω κι εγώ μέσα στην έρημο, όπως η άμμος με την πρώτη ανάσα του ανέμου
/ίσως απλά να ανατριχιάζω τον κόσμο με τον νου μου
ίσως να είμαι μόσχευμα ασύμβατο με τούτο το κορμί
ίσως... δεν ξέρω πια τι άλλο/
δεν βρίσκεται και κάποιος άλλος για ν' ακούσει τούτα τα λόγια.
ποιος άλλωστε θα έδινε βάση σε ασυναρτησίες, εν τω μέσω της ερήμου;
κι όλο αισθάνομαι να με ρουφάει ο κόσμος, αυτή η αμετανόητη κι ακούραστη μαύρη τρύπα.
ακόμα έχω κάτι στα χέρια, μα δεν ξέρω πού βγάζει...