Σαν ξημερώνει...

Όσα δεν είδαμε κι όσα δεν μάθαμε ποτέ. όσα μας στέρησαν, όσα μας έκρυψαν κι όσα ξεχάσαμε την ώρα που έσκαγε ο ήλιος. τίποτα δεν κράτησε πιο πολύ από μια και μόνο ανάσα. τα πάντα τριγύριζαν απειλητικά μέσα στον νου και στην επόμενη στροφή όλα μας αντίκρυσαν χαμένα. υπήρχαν όσα ήταν μπροστά μας. δεν υπήρχε κάτι περισσότερο από όσα είχαν κρυφτεί στο παρελθόν. ο χρόνος ξεγλιστρά σαν χιλιοστό. οι άνθρωποι ξεφτίζουν σαν σκόνη. ο καθρέφτης κραυγάζει όσα δεν θέλαμε ποτέ ν' αποδεχθούμε. η μέρα καίει σαν πάγος. όσοι θελήσαμε να βρεθούν στο μονοπάτι μας, αποχώρησαν πριν καν να το πατήσουν. η ύλη και ο αιθέρας. η μνήμη και η αμνησία. η απώλεια που έγινε συνήθεια και η κατάκτηση που κάθε φορά ζεσταίνει την ψυχή. το αύριο δεν ήρθε ποτέ. κάθε μέρα ξημερώνει χτες.

Ημέρα γενεθλίων

Κόσμος άδειος
μνήμη κενή
μνημόσυνη καρδιά
μοτίβο επαναληπτικό
σαν θερμή καραμπίνα
γεμίζει το σώμα
παντού με τρύπες
ψυχή ν' ανοίξει - κλείσε
κορμί ν' ανθίσει - κλείσε
βλέμμα να γελάσει - κλείσε
σαν όλα βλαστάρια
του σιωπηλού χειμώνα
όπως οι κάλυκες
που χαϊδεύουν το πάτωμα
σαν φως δεν ήρθε
σαν καλοκαίρι δεν γέννησε
σαν ανάσα γυμνή
δεν διαχύθηκε παντού
το άρωμά της
δυο λέξεις μονάχα
μες στην ρίγη
σαν παρένθεση τρεμόπαιζαν
χρόνια πολλά

25/9/2013

Καλειδοσκόπιο

Δεξιά: πρώτη θέση
πάνω_στάση
κάτω_ροή
αριστερά: τέταρτη στάση
καμπή- πίσω, μπροστά
στάση
κοίλο-μέσα, έξω
δεξιά: ένατη θέση
κίνηση επί' κατά και εκτός
απόρριψη
η οπτική πύλη
κίνηση και στάση
η σπείρα στον ομφαλό
η στάση καθορίζει την κίνηση
η κίνηση την στάση
ορίζοντας
ορίζοντες
πολλαπλότητα
μήκη και πλάτη
δέκατη όγδοη θέση
μελέτη δεδομένων
η όψη της εικόνας
όλα γυρίζουν ατέρμονα
η οπτική πύλη
είναι θέση
καθορίζει.

Μονόστηλο

Μικρά μικρά
και έχεις
υπάρχουν μεριές
που ξαγρυπνάς
σαν ομίχλη
μα σαν εκρήγνυται
το πουλί
και η δική σου μνήμη
ήταν όλα εκεί
απόντα
όπως βρίσκονται
οι στάχτες στην θήκη
που κρύβεις στην τσέπη
ξημέρωμα Κυριακής
γιατί  σου είπαν
ψέμματα κάποτε
και δεν άντεξες
την αλήθεια που έπρεπε

όμως πάντα μένεις πίσω
από το άθροισμα των ημερών
των ανθρώπων
των εικόνων
των γεύσεων γιατί
στην άγνωστη χώρα
που βρέθηκες κάποτε
κόλλησες τον ιό
της Αγνωσίας
τούτης της κόρης
της πληθωρικής
που δεν λογίζει
ούτε φεγγάρι μήτε ήλιο
μην ξαφνικά
αποστατήσουν τα οράματα
και γίνει καπνός
η ωραία εικόνα
και εύρημα ρητορικό
για τους σοφιστές
της αγίας πόλης

ο βρηχυθμός
του αγάλματος στην άκρη
σου θύμισε
πως οι κονκισταδόρες
ποτέ δεν απεχώρησαν
και πως οι μαινάδες
ακόμα τραυλίζουν στην φωτιά
τα αιθερικά τους άσματα
δίχως σταματημό

Στο τζάμι που κουρνιάζει

Όταν η σάρκα δεν φτύνει κοράλλια
όταν η γλώσσα δεν τέρπει μαστούς
είναι μια μνήμη που σε ξεσκίζει κάθετα
σαν κεραυνός και σαν ξημέρωμα

Όταν τα μάτια δεν σκορπούν θλίψη
όταν η θλίψη δεν σκορπά μάτια
ανάβει μια φωτιά στην άλλη άκρη της γης
ψιθυρίζοντας πως η ώρα θα φυτρώσει αλλού

κι υπάρχουν κάποιες νύχτες
που δεν μπορείς να κοιμάσαι
υπάρχουν κάποιες νύχτες
που δεν πρέπει να κοιμάσαι

σαν λιπόθυμος να βασανίζεις τοίχους
σαν ξέσκεπος να ξεγελάς βροχές
σαν όμηρος να εξαφανίζεις φυλακές
σαν επαίτης να βασιλεύεις

κάποιες νύχτες όχι
δεν μπορείς να κοιμάσαι

Απόσταση 0 μηδέν

Οι ανάσες μικρές
 οι ήχοι δίχως τόνους
τα περιθώρια να στοιχίζουν
όσο μια καταστροφή
τα μάτια που δεν πιστεύουν
πάντα να κλείνουν πεινασμένα

ο κίνδυνος υψώνεται
και σαν κύμα σκάει πάνω
στην υπερβολή
η σύντομη στιγμή που χάνεται
τα βήματα που παίρνουν
αντίθετες κατευθύνσεις
τα αγγίγματα που παρέμειναν
απλές πιθανότητες
στο πεδίο του χρόνου
οι χτύποι της καρδιάς
τα όνειρα που γεννιούνται στα βλέμματα
οι ενδογενείς συμβάσεις
τα πρέπει τα μη και τα ίσως

όλη αυτή η ιστορία
που ξετυλίγεται σε κάθε σπιθαμή
από τα κορμιά
ενώ βράζουν τα κύτταρα
μέχρι να τιναχτούν
στις οπές της εξάλειψης

και μέχρι χτες δεν σε ήξερα
δεν γνώριζα ότι υπάρχεις
και είχα ξεχάσει τα χρώματα
δεν έβλεπα των χαμόγελων τον ορίζοντα

στην λίμνη της λήθης
είχα εναποθέσει κάθε δάκρυ
κάθε εκπνοή και εισπνοή μου
κάθε τετελεσμένη επιστροφή
κάθε νίκη
κάθε ήττα
κάθε κομμένο κομμάτι του εγώ
ήταν όλα μακρινά και ανοίκεια

μέχρι χτες δεν σε ήξερα
τώρα γνωρίζω ότι υπάρχεις
κι αυτός θα είναι ο αγώνας
για την ανάσα
για τα χρώματα
για τα χαμόγελα
να μειώνω κάθε δευτερόλεπτο
την απόσταση ανάμεσα στα βλέμματα
ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς
ανάμεσα στους φόβους και τις ιστορίες
που ξετυλίγονται στα όνειρα
αυτή θα είναι η μέρα που θα ξημερώσει
και θα τελειώσει αυτή η ατέρμονη νύχτα
αυτή θα είναι η γέννηση
όταν αγγίξουμε
την απόσταση μηδέν

οι ανάσες μικρές
τα περιθώρια στοιχίζουν
κι από τούτη τη στιγμή
το να χαθείς
θα μου κοστίσει
μια ολόκληρη ζωή

και ξέρω πως στα γονίδιά σου
κουβαλάς
το άπειρό μου

απόσταση μηδέν
ο ήλιος
τ' οξυγόνο
τα χέρια στην συναρμογή
το πρόσωπό σου
ένα ουράνιο τόξο

το ουράνιο τόξο
που πρέπει επιτέλους να βγει

Επιστροφές

Γυρίσαμε πίσω
δεμένοι σαν με κόμπο ναυτικό
στο παρελθόν
στην άκρη της κραυγής
σταθήκαμε ακόμη μια φορά
ενώ τα μάτια βυθίζονταν στο χάος
υπήρξαν ώρες που γυάλιζαν σαν διαμάντια
κάτω από το ιδρωμένο μέτωπο του Κόσμου
κι όσοι χαθήκαν
τριγυρίζουν σε μιαν άλλη πατρίδα
μακρινή

γυρίσαμε πίσω
δίχως να πούμε ούτε μια λέξη
μόνο με βλέμματα
τυλίγαμε στα σώματα
τις υποψίες των αναμνήσεων
μιας εποχής που έφυγε
μα συνεχίζει στα κεφάλια μας
να στριφογυρνά
επίμονη και φρικιαστική

πού να μυρίσει κανείς τις μυρωδιές του καλοκαιριού
πώς η άνοιξη να ξαπλώσει στην ψυχή του
με ποιον τρόπο να πει στην νύχτα για την μέρα
και ποια χείλη να φιλήσει χωρίς καταδίκη
γιατί να θέλει κανείς να θυμάται το αύριο

τα μάτια της ήταν σαν ολάκερο το σύμπαν
μα όλους μάς κατάπινε μια μαύρη τρύπα
παραδόξως

Ομίχλη

Η χαμένη ομίχλη
που στεκόταν στην άκρη
είχε κάτι να πει
ήταν δεμένη σαν άνθρωπος σε σκιά
ήταν κομμένη και βυθισμένη στα δύο
φοβόταν όταν φυσούσε ο χρόνος
γιατί πάντα φοβίζει ο χρόνος σαν φυσάει
κι όταν υπάρχουν μνημεία
οιμώζει η σκαλισμένη άμμος
όπως περνάν από πάνω της σκυλιά
η χαμένη ομίχλη είχε να πει
όμως κανένας δεν άκουγε

30/4/2013

Magnetum

Δεν είμαι αυτός που ήρθε

δεν είμαι ο επόμενος

ούτε η άναρθρη κραυγή

ούτε ο παγετώνας

καμμιά συνταγή δεν πετυχαίνει

δίχως φως και σκοτάδι

μην γυρίσεις στο αύριο

που σκάλισε σε μια πέτρα

κάποιος άλλος

οι ώρες περνάνε αργά

στον μεσαίο χώρο

εκεί που ο Χρόνος

ειπώθηκε πολυτέλεια

Δεν είσαι η καταιγίδα

δεν είσαι η ύστερη λιακάδα

ούτε η άρρητη λέξη

ούτε η φωτιά

υπήρξες όνειρο

ξεθυμασμένο κρασί

να αχνίζεις πάνω από την λάσπη

νομίζοντας πως υπάρχεις

αν ήταν πράγματι ο χορός

ο βρυχηθμός των αντιθέτων

το περίβλημα μιας χούφτας ουρανίου

ένα κάποιο αναποδογύρισμα

ο κλωβός ανασαίνει ως συνάρτηση

το ορατό μια πιθανότητα

μεταβλητή το μηδέν

κι ο ήλιος από μιαν άγνωστη αιτία

συνεχίζει να βγαίνει

χαρακώνοντας τον ορίζοντα

Φορμόλες_στατικές αιωρούμενες στάχτες [απόσπασμα]

- μα δεν τόλμησα ακόμη ν’ αρθρώσω λόγο.

με κρατά σφιχτά η ανάγκη

με στρίβει – με στύβει – με λυγίζει

αλύτρωτη

ανάερη

άψογη                 κι ακόμη

υπάρχουν βλέμματα

τόσα πολλά βλέμματα

σε στιγμές που θα’ θελα  να πω

μ α   σ ω π α ί ν ω     μια σιωπή

πιο λαμπρή κι από έρεβος

που λυγίζει από άχθη

αλλά γεννάει

σε κόσμους ξοφλημένους

που νουθετούν

κ α ι   π έ φ τ ο υ ν

[ο καθαρμός όχι

αργεί άλγος εναργές

γιατί…]

όλοι τεντώνονται πάνω στο εδράζον

βαριεστημένοι

δίχως να λένε

πως είναι αμαρτία να φτύνει κανείς

σπλάχνο σπλάχνο τον εαυτό του

για ν’ αρέσει

μισοκρυμμένος σε τούτα τα γυαλιστερά

γυάλινα κτήρια.

/κάπου ακούστηκε

ότι αργεί εφέτος η ανάστασις

πως τα τραίνα θα’ χουν απεργία

τα διαστημικά λεωφορεία θα παραμείνουν στα σιλό

κι η τρέλλα μας θα εφορμά

θα διαθλάται μέσα σ’ αυτό το πελώριο κουτί

που περιβάλλει την πείνα μας

τ’ ανύποπτα όρια των περαστικών

δεν θα διασπαστούν/

λέτε;