Μονόστηλο

Μικρά μικρά
και έχεις
υπάρχουν μεριές
που ξαγρυπνάς
σαν ομίχλη
μα σαν εκρήγνυται
το πουλί
και η δική σου μνήμη
ήταν όλα εκεί
απόντα
όπως βρίσκονται
οι στάχτες στην θήκη
που κρύβεις στην τσέπη
ξημέρωμα Κυριακής
γιατί  σου είπαν
ψέμματα κάποτε
και δεν άντεξες
την αλήθεια που έπρεπε

όμως πάντα μένεις πίσω
από το άθροισμα των ημερών
των ανθρώπων
των εικόνων
των γεύσεων γιατί
στην άγνωστη χώρα
που βρέθηκες κάποτε
κόλλησες τον ιό
της Αγνωσίας
τούτης της κόρης
της πληθωρικής
που δεν λογίζει
ούτε φεγγάρι μήτε ήλιο
μην ξαφνικά
αποστατήσουν τα οράματα
και γίνει καπνός
η ωραία εικόνα
και εύρημα ρητορικό
για τους σοφιστές
της αγίας πόλης

ο βρηχυθμός
του αγάλματος στην άκρη
σου θύμισε
πως οι κονκισταδόρες
ποτέ δεν απεχώρησαν
και πως οι μαινάδες
ακόμα τραυλίζουν στην φωτιά
τα αιθερικά τους άσματα
δίχως σταματημό