διάνυσμα

Η απόσταση γίνεται σιωπή καθώς εσύ απουσία
κρεμιέμαι σχοινί ανάμεσα σε δυο παράθυρα αντικρυστά
που 'ναι σαν βλέμματα ξένα
δεν ξέρω πώς να διανύσω την απόσταση
από το ύψος στην επιφάνεια της γης
και γίνομαι τραχύς σαν κηλίδα μακριά σου
πώς να διανύσω την απόσταση
από την προσμονή του ταξιδιού ως το χαμένο δρομολόγιο
περπατώ μονάχα δίχως προορισμό
και θυμάμαι το ταξίδι μου είσ' εσύ
η απόσταση γίνεται βροχή και νομίζω εσύ νύχτα
όπως οι ώρες σταλάζουν σαν δάκρυα απ' τις σκεπές
κάθυγρος διαμοιράζω στους μακρινούς
το σώμα και το αίμα μου
ταλάντωμα στο διηνεκές του ανέμου
που γλυστρά και γλυστρά στο τελευταίο άγγιγμά σου
όσο κι αν ο ήχος γίνεται υποψία σωτηρίας
όσο κι αν η μνήμη αρκείται σαν βράχος
όσο κι αν
σε κάθε αρχή και σε κάθε τέλος μιας μέρας
γνωρίζω σαν παιδί που μαθαίνει να περπατάει
η απόσταση είσ' εσύ
και πώς να σε διανύσω