σφραγίδα

Σφραγίδα κάρφωσες το χαμόγελό σου
στην Βραχνή μου Πύλη προτού ενδώσεις την σιωπή
και φύτρωσαν λουλούδια στάχτες στο πρόσωπό μου
η Νύχτα ισοφάρισε ξεχνώντας να με περιλάβει
στα κατάστιχά της και γυρνούσα από δω κι από κει
υπεραιωνόβιος με τρύπια ρούχα και κρύο στο δέρμα
στην άφεγγη μεριά της πόλης - η συντριβή
σφραγίδα κάρφωσες την μαλακή σου κοιλιά την πλάτη
το ζαλισμένο στήθος και τα πόδια της υποταγής μου
και δίψασα δίψασα πολύ τον βαρύ αχό της φωνής σου
η Μέρα με έκρυβε έκτοτε στα ερειπωμένα της σπίτια
καθώς έτριβα τις σπασμένες γρίλιες για να ζεσταθώ
και ηλεκτρόνια έσφιγγαν μανιασμένα τα άκρα μου
στις αράδες απ'τα τούβλα και τις υλακές - η αποχώρηση
είπα να πιω την σκόνη που έσταζε απ' το ταβάνι
μα λύγισα κι αγκάλιασα τα ραγισμένα ξύλα του πατώματος
εικοσιτέσσερις ώρες και πάλι η φλόγα απροσπέλαστη
στην μυρωδιά σου ανεμίζει όπως αλλού σε χώρα σφαλιστή
κλειδαμπαρωμένη στο ανείπωτο μυαλό σου
-οικόσιτος σαν κατσαρίδα περιπλανιέμαι εκατέρωθέν σου-

διάβασα τις προάλλες να γράφει ο αμετανόητα Χαμένος
σε μιαν έξαψη πάθους και σύνθλιψης μαρτυρώντας πως
ο πόνος είναι ένα συνεχές που δεν συστέλλεται τελικά:
απόσπασμα από το "Ημερολόγιον Ερώτων" του εσχάτως
λησμονημένου Ρόβηρου Μακρή