τροχαίο

Οι λέξεις είναι τύμβοι
και μέσα τους πετάω
σκουπίδια και φλέματα
δικά σου
ηχώ που σκοτεινών μικρών
τα μάτια τους φράζει
και στο αντίο
να χτίζονται αυτοκρατορίες
οι λέξεις είναι ψέμματα
όταν τις ξερνά
το στόμα το δικό σου
ένα σχοινί ολάκερος κόσμος
φώτα γιορτές χνώτα
πάνω φυτρωμένα
κομμάτια του κορμιού μου
ανά χιλιοστό
- για να δεις πως αξίζω κι εγώ
μιαν αυτοκτονία -
ψωνίζοντας μαγαζάκια
με κεριά καθρεφτάκια
και αρκουδάκια των υπογείων
ναι
σε κείνο το πάρτυ στο υπόγειο
ήτανε
χόρεψα για πρώτη φορά
ο ντιτζέι στα τώρα νεκρός
κι εσύ τοτε κάπου θα υπήρχες
μακριά
όπως η μνήμη μου πια
τυλιγμένη στο μνήμα το ακριανό
κάπου στην Αγία Παρασκευή
οι λέξεις είναι τρόμος
εγώ ανασαίνω στον μεγάλο μας Πόνο
ως πότε; τότε θα εικάζουν
πως τα ίχνη μου τα κράτησαν σφιχτά
στο κάποτε μαξιλάρι
εύνοια των πουλημένων
στο χαλασμένο κοντέρ
έχουμε ξαναχτυπήσει
μπήκαμε πια στο τελευταίο
χιλιόμετρο