ξημέρωμα αποστόλου

Σάλια
δάκρυα
μια καλύπτρα
γυμνή
στην προτελευταία
απόστροφο
κυλίστηκα
στην εγκοπή
της λέξης
κι ήταν ο πόνος
απέραντα
κοίταζα
το κενό
σαν θάλασσα
σαν ζορισμένο φιλί
σαν κοίταγμα
προτού η πόρτα
κλείσει
ένα μαξιλάρι
να ξαποστάσει
μυαλό σακατεμένο
προορισμένο
την Άβυσσο
και τα αγγίγματα
ανοίκεια
όπως σκορπιούνται
αφημένη η ψυχή
στο περασμένο δωμάτιο
και πια στον δρόμο
άνεμος κατρακυλώντας
ο "κάλυκας"
έρωτας ίδιος φαντάζει
να σφραγίζει
την μια
και μόνη μοίρα
που κρατώ σφιχτά
στο αδειανό χέρι
φευγιό