Γνώριμη αφή

Το τέλος είναι μια έκλυση της στιγμής
καθώς το σ’ άγγιζα τα χέρια
τεντώνεται στην άκρη της καύτρας
το έρρωσο έμοιαζε με απαγχονισμένη πεταλούδα
στην σμίλη του ιστού μιας αράχνης
κι απ’ την στιγμή που έλεγες
ξένες λέξεις και δεν τα καταλάβαινα όλα
έμεινα να κοιτάζω βαθειά
μες στον πυρήνα της φωτιάς – προτού
να γίνει στάχτη
το τέλος είναι σαν προπατορικό αμάρτημα
μιας θρησκείας που δεν πιστεύω
γιατί απλά με κάρφωσες στην άκρη
ενός πίνακα με ζωγραφισμένα παιδικά χαμόγελα
κι απέμεινα πέτρα από το δέος
η καύτρα ανασταίνεται μέσα μου
κάθε που νυχτώνει και πεθαίνει ξανά
μόλις ανοίγω τα μάτια μέρα μεσημέρι
καταθέτω τα εναγίσματά μου
για στάχτη μόνο με υγρασία απ' τις ρίζες
των ματιών – αφού μόνον ετούτα με νοιώθουν
κι αφήνω με τον καιρό να φυτρώσουν
στα χέρια μου οι εικόνες σου σαν λειχήνες
ο υπολογιστής καίει σαν τσιγάρο
μέσα έξω τα μικρά τυμπανισμένα μου κύτταρα
κι αφού ο δρόμος έξω σαν φλέβα με αίμα
πονοκέφαλο μου φέρνει
λέω ν’ αποτραβιέμαι απ' την οθόνη
όποτε βρέχει
έτσι σαν μια μικρή ηδονή καταθλιβής
το τέλος είναι σαν μια μπανιέρα με έκσταση
γεμάτη γεμάτη και γεμάτη που όσο
σταματά να στάζει η βρύση
τόσο πιο επίμονα γεμίζει
ώσπου ξεψυχισμένη να ξεχειλίσει και να χυθεί
στα γύρω τετριμμένα πλακάκια
τα δάκρυα ναι είναι φωταύγειες υπέργηρων ανδρών
που συρίζουν ξεπαστρεμένες στα βλέμματα
καθώς κρημνίζεται το χέρι
και τα δάχτυλα όσο κρεμιούνται σαν στήθη γυναικών
που κουράστηκαν απ’ τον καιρό και καθιζάνουν
το ερωτεύομαι υπάρχει στην απουσία
και πιο πολύ φουσκώνει
όσο τα μάτια σου απέχουν απ' τα δικά μου
το ερωτεύομαι κοχλάζει στον βραστήρα
κι εξατμίζεται
τρυπώνει σαν σφαίρα στο κορμί
όπως ακόμα το τέλος
έρχεται σαν ευεργέτης
να μετουσιώσει την καύτρα σ' επιχθόνια θεότητα
γήινη λασπερή λυτρωτική
το τέλος λοιπόν ο έρωτας κι εγώ
είμαστε το ίδιο πράμα