Βασιλεία Πένθιμη και Κατακόρυφη

Στο ταβάνι λιώνουν τα βλέμματα
ο καπνός κι η ομίχλη λένε τραγούδια
που σαν εμβατήρια τα ρουφάνε όλα
τα μάτια σου.
και το ύψος μου είναι τόσο μεγάλο
που δεν σου αρκεί για να ευτυχήσεις.
όσα τα ρόδα που μπλέκονται στα πόδια
σου, όσα τα σύμβολα που μένουν κρυφά
στην σιωπή.
ακόμα κι αν τ' αγκάθια υπερτερούν
ακόμα κι αν τα όνειρα ανάγλυφα
θα ρέουν ωσάν στυφό ύδωρ
στην τέχνη μας.
τίποτε δεν θα γαργαλάει αρμυρό
ή καυτερό ή άγευστο, τα υπαίθρια
νυσταλέα βάθη.
μήτε η επόμενη σύρραξη των αισθήσεων
θα ομορφύνει το σκεβρωμένο σκαρί
κι ούτε ποτέ θα εξυψώσει η ομοιομορφία
των οριζόντων.
θάναι μονάχα το ταβάνι ανεστραμμένο
στέμμα, που ως άλλο πάτωμα θα ενθυμίζει
γεμάτο απ' τ' αποτσίγαρα και τα σκουπίδια
την βασιλεία των ηττημένων.