Δεκάτη

Δεκάτη. σελίδες κρυφές τα μάτια σου.έχοντας ένα χαμόγελο
από θάλασσα, μου θυμίζεις πως ακόμα υπάρχει ορίζοντας.
έναν βυθό μόνον έβλεπα - να υψώνεται κραταιός
πάνω απ' τους ώμους μου και να ραγίζει κάθε μου βλέμμα -
γεμίζοντας με αλάτι οι σπόνδυλοί μου.
χαμόγελο πυκνό να τραβάει το δέρμα
να μεταναστεύσω από την χώρα της οδύνης
στον ουρανό, σε σύννεφα, στο διάστημα
και πιο πέρα, στην χώρα που εκτείνεται μέσα σου.
δεκάτη. η θάλασσα με ορίζει: το αλάτι, τα μεγέθη, το χρώμα
η θερμοκρασία, τα κύματά της. κοίταζέ με σαν κύμα.
μόνον αυτό θέλω. αγκάλιασέ με σαν σιωπή, μόνον αυτό θέλω.
αγάπησέ με σαν μάνα, μόνον αυτό θέλω.
κρύψε με στα στήθη σου σαν ντροπή, μόνον αυτό θέλω.
και μετα φίλα με όπως η βροχή φιλάει το χώμα. δεκάτη.
ο ουρανός πλημμυρίζει από τα μυστικά σου.
τον λατρεύω τον ουρανό - και την θάλασσα. και δεν φοβάμαι.
μόνο γκρεμίζω τον βυθό που κονταίνουν τα μάτια σου. δεκάτη.
μιαν ώρα ακόμα και θα συνηθίσω την όραση.
μιαν ώρα ακόμα και θα βουτήξω εντός μου.
μιαν ώρα ακόμα και θα σκαρφαλώσω στον νου σου.
μιαν ώρα ακόμα και θα μπορώ πια ν' αγαπήσω.
δ ε κ ά τ η.