Ανατομία

Όλα κατήντησαν μια θλίψη
σαν το τσιγάρο που αποκαθηλώνεται
στην σταχτοθήκη. μπερδεύοντας βήχα με
ζεστό καφέ καθώς νυχτώνει
κι ενώ οι καταιγίδες έχουν κοπάσει πια.
οι φωνές, τα πάθη, τα δέρματα
που έχουν γδαρθεί
κι οι ξεφτισμένες σελίδες των βιβλίων-
όλα κατήντησαν μια θλίψη.
μια λίμνη γεμάτη αναμνήσεις
από νερά που έχουν φύγει.
οι καμινάδες δεν ξεφυσούν καπνό
τα λόγια δεν μιλάνε/
τα κορμιά δεν κάνουν έρωτα
και οι γιορτές ξεμείνανε από χορούς.
μουσική τώρα είναι η σιωπή
να ψιθυρίζει χαρές κι αρχαία όνειρα.
μισογεμάτες οι βαλίτσες για κείνο το ταξίδι
που είν' ακόμα βιδωμένο στην καρέκλα
περιμένοντας άδικα, χέρια
να τραβήξουν τα φερμουάρ.
το σκισμένο σακουλάκι του καφέ
ξαπλώνει στο κρύο πάτωμα και
όλα κατήντησαν μια θλίψη
σαν τα αντίο που δεν ειπώθηκαν ποτέ.