Φαντάσματα

A.

Προσπάθησες με όλη σου τη δύναμη, ν' ανοίξεις την σπονδυλική μου στήλη και να την γεμίσεις με την ομίχλη σου. έσερνα τη σάρκα μου κομμάτια στους βρώμικους δρόμους, που σ' έψαχνα ανυπόμονα να με κεράσεις ακόμα κι άλλον θάνατο. απ' αυτόν τον θάνατο τον δικό σου. που μυρίζει καμμένη σάρκα και στάχτη, από ρούχα που τα φοράνε οι ψεύτες εραστές - οι εραστές φαντάσματα. δεν είναι ότι φοβάμαι τα φαντάσματα. σίγουρα όμως απεχθάνομαι τα ψέμματα. κι εσύ έχεις γίνει ολάκερη ένα ψέμμα. η ομίχλη με γρατζουνάει, μα όχι περισσότερο από σένα. είναι σαν χειμωνιάτικο σκηνικό η έλξη αυτή. να παγώνω με το τοπίο που με καίει.

δεν προσπαθώ να πω πολλά, μιας και η όραση μου έχει σταματήσει να κυνηγάει οράματα. προτιμώ ένα καλό βιβλίο, μια ταινία, έναν περίπατο απ' το να ακουμπάω το κορμί σου και να κυλιέμαι στα χρωματιστά σεντόνια και τα μάρμαρά σου. κι αφού τα δικά σου μάτια είναι κλειστά και μόνο τα χέρια σου κολυμπάνε στην άβυσσο, έχεις νομίζω πιάσει το νόημα των καιρών. τα κορμιά δεν σπάνε από οίκτο αλλά από έρωτα, από ερεθισμό και έρημο. δεν μπορείς να κατακτήσεις τους ανθρώπους αλλά το σύμπαν. κι αυτό μόνο αν το αφήσεις να σε κατακτήσει εκείνο πρώτο. δεν κρατώ τίποτε έτσι κι αλλοιώς, παρά τη σάρκα μου - αυτή την παρένθεση στην αυτοκρατορεία σου. η ήττα μάλλον δεν άργει - όλο και κάποιο μπαρ θάναι ανοιχτό τέτοια ώρα.


B.

Δεν κοιτάω στα μάτια – κοιτάω πίσω τους

δεν μου φτάνουν τα χρώματα – τα φαντάσματά που κρύβουν

κυνηγάω.

τα φαντάσματα δεν λένε ψέμματα όπως τα μάτια

και όταν ερωτεύονται είναι αμείλικτα.

ρουφάνε ως το μεδούλι την υποταγή και την κάνουνε

έκρηξη.

τα μάτια ξεγελούν και ξεγελιούνται.

δεν μου αρκούν αυτά που λένε

μα αυτά που κρύβουν.

ζω στις σκιές - μιας κι εκεί ανασαίνουν οι άνθρωποι

αυτοί που φαίνονται - είναι άχυρα στοιβαγμένα σε ήττες

και δεν θέλω πια να χάνω.