Έκπτωτοι: ή το βάρος του κενού και πώς να συγκινήθει μια αρρώστια! το γύρω τοπίο εμφανίζει μια καθίζηση λες και έβρεχε παρακμή για αιώνες. το βάρος ελκύει την αρρώστεια και το οξύμωρο σχήμα μιας καρδιάς που πάλλεται δίχως αίμα, υπενθυμίζει παροξυμένα το γεγονός της απομάκρυνσης. αυτής της απομάκρυνσης από το περίγραμμα και τον εσώτερο πυρήνα της ζωής. της ζωής που έχει χτιστεί με μπετόν, πατημένες ψυχές, μοναχικούς κήρυκες και εξακοντισμένους ανέραστους διαβάτες. όλα αυτά καταλήγουν σε αστέγους που κυκλοφορούν στους δρόμους του κόσμου δίχως εστία. τούτη είναι η αλήθεια των εκπτώτων. με χέρια, μάτια και κορμιά πεπτωκότα.
η παρακμή μας κάτω από το βλέμμα του ήλιου και τον μανδύα του φεγγαριού, δεν βρίσκει οδηγό μήτε χαλινάρι. δεν υπάρχει μια ακμή που να στρίβει έστω το μαχαίρι σε μιαν άλλη οπτική. για όσους θέλουν να δουν καθαρά τα πράγματα. και δεν υπονοείται πως τα πάντα είναι μελανά. αλλά όμως, αυτό που δεν δύναται να παραγραφεί ούτε να παραπλανήσει - η παρόρμηση του ευκταίου - είναι πως ο,τιδήποτε ανθίσταται και έχει κάποιο αυθεντικό νόημα δεν του επιτρέπεται να ανατριχιάσει την πρακτική των ανθρώπων, δεν αναπτύσσεται, δεν εξωτερικεύεται απέναντι στον άλλο, δεν μπορεί να υφίσταται εν τοις πράγμασι. και το μαχαίρι αναγκαστικά στρίβει και συστρέφεται εντός.
πώς αλήθεια να μεγαλώσει μέσα στον άνθρωπο το ευγενές, το γάργαρο, το ζωντανό; αφου όσα ορίζουν καταστάσεις φαίνονται να έχουν συμμαχήσει με την αναίδεια, την απέχθεια, την αναισχυντία. νομίζεις πως ο κόσμος έχει γλυστρήσει κι έχει πέσει κατάχαμα. ότι κυλιέται σε βούρκους και σε βόρβορους - το χειρότερο: δίχως επιστροφή. για πόσα χρόνια μπορεί, άραγε κάποιος, να διαφεντεύει τις σκιές; να εξευμενίζει τα θηρία; να συναγελάζεται με τους δαίμονες; να χαλιναγωγεί τα πάθη του; να προσπαθεί να επινοήσει μιαν ισορροπία; πόσο εύκολο να συνθηκολογήσει με το αιμάτωμα που απορροφά μέσα του τη ζωή; η έλλειψη καθαρότητας εντείνει την εξάπλωση του κενού και προοδευτικά το βάρος αυξάνεται, διογκώνεται, αυγαταίνει. ποιο χέρι τώρα μένει να τον κρατήσει; και πληθαίνουν οι έκπτωτοι, στο περιθώριο, συγκρουόμενοι αντιδραστικά με κάθε σηψιμαίο καθεστώς. κρυμμένοι ολοένα κάτω απο τα συντρίμματά τους, μέσα στον ορυμαγδό του βομβαρδισμού κάιε απόληξης των εγκάτων τους.
ενδοσκόπηση τρόπον τινά: πάρτο αυγό και κούρευτο. να ετεροκαθορίζεται από τα ερωτήματα και τα απαντήματα - πλείστες όσες φορές κακά - από τα βλέμματα ή τους τρανταγμούς των άλλων. από τις πράξεις που συνθλίβουν κάθε κίνηση που ξεμακραίνει της ύλης, κάθε φορά που σκύβει την ύπαρξή του για να μην λερώσει τον ισχνό μανδύα που' χει απομείνει να θυμίζει το είδος του. τελικά ναι, είμαστε μόνοι σε τούτο το ταξίδι. μα θα μπορούσαμε να παρακάμψουμε αυτή την αλήθεια, προσποιούμενοι πως δεν είναι έτσι, πως συνυπάρχουμε έστω και εν αυταπάτη, που όμως θα βόλευε για να ξεγελάσουμε το χάος αυτό που μας περιβάλλει ούτως ή άλλως. και το τραγικό για τον έκπτωτο είναι πως η διαπίστωση αυτή βαραίνει ακόμα πιο πολύ τη μοναξιά του. η έλλειψη αυτή της αυταπάτης της συντροφικότητας, οξύνει την αλήθεια της μοναξιάς, που πια καθίσταται ανυπόφορη.
ενόσω φυσικά η βροχή δεν παύει, όχι πλεόν μόνο εκτός ημών, μεταξύ σφύρας και άκμονος, για να σχηματιστεί πλέον ένας άνθρωπος που έστω θα αντέχει, θα υπομένει, θα επιβιώνει. αυτό το στοίχημα καταλήγει σε μέγγενη, μιας και έτσι απόλλυται το νόημα, η καταγωγή και ο προορισμός της ύπαρξης. και τόσα κορμιά τριγύρω να συμφύρονται σε μιαν αδιάκοπη κι αλόγιστη καραιπάλη πτώσης.
εις υγιείαν...
η παρακμή μας κάτω από το βλέμμα του ήλιου και τον μανδύα του φεγγαριού, δεν βρίσκει οδηγό μήτε χαλινάρι. δεν υπάρχει μια ακμή που να στρίβει έστω το μαχαίρι σε μιαν άλλη οπτική. για όσους θέλουν να δουν καθαρά τα πράγματα. και δεν υπονοείται πως τα πάντα είναι μελανά. αλλά όμως, αυτό που δεν δύναται να παραγραφεί ούτε να παραπλανήσει - η παρόρμηση του ευκταίου - είναι πως ο,τιδήποτε ανθίσταται και έχει κάποιο αυθεντικό νόημα δεν του επιτρέπεται να ανατριχιάσει την πρακτική των ανθρώπων, δεν αναπτύσσεται, δεν εξωτερικεύεται απέναντι στον άλλο, δεν μπορεί να υφίσταται εν τοις πράγμασι. και το μαχαίρι αναγκαστικά στρίβει και συστρέφεται εντός.
πώς αλήθεια να μεγαλώσει μέσα στον άνθρωπο το ευγενές, το γάργαρο, το ζωντανό; αφου όσα ορίζουν καταστάσεις φαίνονται να έχουν συμμαχήσει με την αναίδεια, την απέχθεια, την αναισχυντία. νομίζεις πως ο κόσμος έχει γλυστρήσει κι έχει πέσει κατάχαμα. ότι κυλιέται σε βούρκους και σε βόρβορους - το χειρότερο: δίχως επιστροφή. για πόσα χρόνια μπορεί, άραγε κάποιος, να διαφεντεύει τις σκιές; να εξευμενίζει τα θηρία; να συναγελάζεται με τους δαίμονες; να χαλιναγωγεί τα πάθη του; να προσπαθεί να επινοήσει μιαν ισορροπία; πόσο εύκολο να συνθηκολογήσει με το αιμάτωμα που απορροφά μέσα του τη ζωή; η έλλειψη καθαρότητας εντείνει την εξάπλωση του κενού και προοδευτικά το βάρος αυξάνεται, διογκώνεται, αυγαταίνει. ποιο χέρι τώρα μένει να τον κρατήσει; και πληθαίνουν οι έκπτωτοι, στο περιθώριο, συγκρουόμενοι αντιδραστικά με κάθε σηψιμαίο καθεστώς. κρυμμένοι ολοένα κάτω απο τα συντρίμματά τους, μέσα στον ορυμαγδό του βομβαρδισμού κάιε απόληξης των εγκάτων τους.
ενδοσκόπηση τρόπον τινά: πάρτο αυγό και κούρευτο. να ετεροκαθορίζεται από τα ερωτήματα και τα απαντήματα - πλείστες όσες φορές κακά - από τα βλέμματα ή τους τρανταγμούς των άλλων. από τις πράξεις που συνθλίβουν κάθε κίνηση που ξεμακραίνει της ύλης, κάθε φορά που σκύβει την ύπαρξή του για να μην λερώσει τον ισχνό μανδύα που' χει απομείνει να θυμίζει το είδος του. τελικά ναι, είμαστε μόνοι σε τούτο το ταξίδι. μα θα μπορούσαμε να παρακάμψουμε αυτή την αλήθεια, προσποιούμενοι πως δεν είναι έτσι, πως συνυπάρχουμε έστω και εν αυταπάτη, που όμως θα βόλευε για να ξεγελάσουμε το χάος αυτό που μας περιβάλλει ούτως ή άλλως. και το τραγικό για τον έκπτωτο είναι πως η διαπίστωση αυτή βαραίνει ακόμα πιο πολύ τη μοναξιά του. η έλλειψη αυτή της αυταπάτης της συντροφικότητας, οξύνει την αλήθεια της μοναξιάς, που πια καθίσταται ανυπόφορη.
ενόσω φυσικά η βροχή δεν παύει, όχι πλεόν μόνο εκτός ημών, μεταξύ σφύρας και άκμονος, για να σχηματιστεί πλέον ένας άνθρωπος που έστω θα αντέχει, θα υπομένει, θα επιβιώνει. αυτό το στοίχημα καταλήγει σε μέγγενη, μιας και έτσι απόλλυται το νόημα, η καταγωγή και ο προορισμός της ύπαρξης. και τόσα κορμιά τριγύρω να συμφύρονται σε μιαν αδιάκοπη κι αλόγιστη καραιπάλη πτώσης.
εις υγιείαν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου