Πιθανοκρατικόν

Μια μαδημένη λάσπη κρατώ στα χέρια
μια κούφια καρδιά που δεν μπορεί
ν' αγαπήσει/ έχει στερέψει γιατί.
έχω ακούσει εκατομμύρια τραγούδια
υπάρξεων κρεμασμένων στα σύννεφα
και μόνο σκισμένες εικόνες αντικρύζω
ξεράθηκα/ δεν έχω άλλα σπλάχνα γιατί.
μην ψάχνετε στα μνήματα - δεν θα με βρείτε θαμμένο
μόνο σε τόννους χαρτιών ανάμεσα
και στων μπουκαλιών την μαύρη υγρασία
ξεψυχώ/ δεν ξεδιψάω γιατί.
μια κούκλα που μαδάει τριαντάφυλλα
όλο αυτήν κοιτάζω δίχως να μιλώ
σαν να ρυτιδιάζει ο κόσμος γύρω
σε μιαν εξόρμηση θανάτου
μην με ακούτε/ δεν υπάρχω γιατί.
ίσως μετά τις καταιγίδες - τις μικρότητες της δόξας
τα υπάνθρωπα που σπέρνουν φαντάσματα
ίσως κάτι άλλο να δώσει νόημα
πέρα απ' το μίσος/ μόνον έτσι μπορεί γιατί.
δεν ξεχωρίζω πια τίποτε.
τα πάντα έχουν θολώσει στα μάτια.
οι καινούριες ορδές ας μας φέρουν
γαλήνη ας μας φέρουν
μια πιθαμή ας μας φέρουν
κάτι ας μας φέρουν
ας φέρουν
ας.