-

Παρακολουθώντας σε να φωνάζεις, μέσα στη μοίρα
βλέποντας τους κισσούς να αγκαλιάζουν τα βρεγμένα με θλίψη
άκρα σου και - παρασέρνοντας τα κύματα σε κάτι άλλο
από εκτόνωση της θάλασσας - κουλουριάστηκα
σαν φίδι στη σκηνή της απώλειάς σου
/μη τυχόν και με δεις, μη τυχόν και μ' ακούσεις, μη τυχόν
και σου περάσει από το νού να με κόψεις στα δύο.../
ήπια μπόλικο θάνατο από την ήττα μου
-κέρασμα της χτεσινής σου αγάπης, και πόνεσα
όσο πονάει ο ήλιος που δύει-
είδα το σχήμα σου να κάνει έρωτα με τον άνεμο
και να ποτίζει με σπέρμα όλα τα χνώτα της τύρφης
/... και στέναξα σαν πλοίο που μεθάει στη θάλασσα/
νόμιζα, βλέπεις, πως κάποια στιγμή μ'αγαπούσες
ένοιωθα πως ό,τι υπάρχει γύρω
είχε κάποτε μιαν άνοιξη από αλήθεια
ο ιστός που με τύλιξε μετά από καιρό με έμαθε καλά:
όσο πιο πολλά χρόνια τυλίγομαι το ίδιο μου το κορμί
τόσο πιο πολλά και δηλητηριώδη όνειρα θα βλέπω!