επιστρέφω στη ίσια γραμμή
εκεί όπου κοχλάζουν τα σπασμένα βλέφαρα
του φεγγαριού
για το αποτύπωμα μιας μπλε φωτογραφίας
στο πρόσωπο όσων έχουν χαθεί.
έχεις ένα σπασμένο κρεββάτι
μόνο για μένα
με λέξεις τσαλακωμένες
πιο πολύ κι απ'το στρεβλωμένο σου σεντόνι
- με τις άκρες των ματιών να λαμπυρίζουν
σαν κάτι που αιωρείται ως θάλασσα
τόσο που με πνίγει
στον ασύδοτο κυνισμό του τέλους -
οι μάσκες ξέρεις δεν κάνουν πάντοτε καλό
/κάποτε οι ρωγμές των βλεμμάτων
αναθαρρίζουν τα πτώματα
που επιπλέουν στον ορίζοντα της λάσπης/
και προσπαθώ να επιπλεύσω σε μιαν επίπληξη
μ' ένα ποτό ξεχειλωμένης σκόνης.
είναι δύσκολο να μεθάς με σκόνη:
σπάνε και τα δικά σου βλέφαρα
σπάνε και τα δικά μου βλέφαρα
εξακολουθητικά - σε κάθε δευτερόλεπτο
συνάφειας που μας διαχωρίζει.
με πνίγει το σεντόνι σου
- όπως ο ήλιος σκοτώνει τον λήθαργο -
και συνεχίζω να θέλω
τη στάχτη να πέφτει μέσα στη σκόνη
να γίνω πηλός
και να με πλάσεις σε κάτι
πιο διαρκές από τον χρόνο
που θα χασμουριέται εντός
και θα νοτίζει_ θα νοτίζει_ θα νοτίζει.
μα επιστρέφω στην ίδια γραμμή - την ίσια
εκεί όπου κοχλάζουν τα σπασμένα βλέφαρα
σε απόσταση x
από τα μπαλωμένα γόνατά μου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου