Κι αν έχουμε μόνο τον Έρωτα να θεμελιώνει τη ζωή μας - τον χαμένο Έρωτα να απαρτίζει με τις μνήμες του, αυτό που αποκαλούμε ύπαρξη. αν είμαστε μόνο συμπιλήματα θραυσμάτων, σταχτών και κομματιών σκισμένου Έρωτα! αν τη ζωή μας καθορίζουν δυο μάτια, το τεντωμένο δέρμα, το άγγιγμα των δαχτύλων, τα πόδια που στροβιλίζονται μες το μυαλό, η λάμψη των μαλλιών, ένα χαμόγελο, ένα νεύμα αμυδρό, η εικόνα από τα στήθη και τα χείλη που κόκκινα γεύονται το κρασί της σάρκας / αν όλα αυτά αναρριχώνται και μας γεμίζουν ολάκερους / αν τα πάντα υπάρχουν όταν μέσα μας καιγόμαστε από Έρωτα / αν δίχως τον Έρωτα δεν υπάρχει μνήμη / αν δίχως σάρκα άλλη πλεγμένη μαζί με τη δική μας, στο πιο ιερό ρούχο που μπορεί να υφανθεί...αν... ποιος θα μπορούσε και τι να αναπληρώσει, το ανυπέρβλητο κενό που ξεχειλίζει από την απουσία Του; σταματάμε να υπάρχουμε όταν για μας έχει πεθάνει... το τέλος Του είναι το τέλος μας! Οι πληγές στο κορμί μας από τις μάχες Του, απόδειξη ότι ζουμε - κι όταν Εκείνος δεν θα υπάρχει, θα κειτόμαστε νεκροί στο πεδίο της ζωής. το κενό του θα μας έχει ρουφήξει σαν μαύρη τρύπα (σαν κάτι κούφιο και ξερό, δίχως νόημα) ... κι αν έχουμε τον χαμένο Έρωτα και την ελπίδα τού να κερδιθεί, αν τα κύτταρά μας έχουν το χρώμα και την οσμή του, αν τα πάντα είμαστε και τα πάντα Είναι, τότε πώς να επιβιώσουμε με την έλλειψή του; ποτέ, ποτέ δεν αισθάνόμαστε κάτι τόσο δυνατό όσο η έξαψή Του, το καμπανάκι της αφίξεώς Του, η αφή από το γυαλιστερό Του σακάκι, η ηδονή της εμπειρίας Του και η οδύνη του θανάτου Του.
[κι αν έχουμε μόνον Αυτόν ν' αποτελεί τη ζωή μας, με ποιον τρόπο να αντέξουμε την εποχή που πια δεν θα υπάρχει; πώς να ανασαίνουμε σαν θα μας ξερριζώνει το οξυγόνο από τα όργανα το ανυπέρβλητο κενό της έλλειψής του; με ποια κόκκαλα θα χτίζουμε τα κορμιά; με ποια όνειρα θα φουσκώνουμε τις ψυχές; με ποιαν ελπίδα θα ξεγελούμε τον θάνατο; κι αν έχουμε κάποιο νόημα δεμένο εντός μας, πώς γίνεται να το περιφρονούμε αλαζονικά; στ' αλήθεια δεν υπάρχει απάντηση: το δράμα μας τόσο μεγάλο όσο και η ελπίδα για τη γιατρειά του. ο Έρωτας και η μνήμη - ο λόγος που ακόμα η φύση ανθίζει...]
[κι αν έχουμε μόνον Αυτόν ν' αποτελεί τη ζωή μας, με ποιον τρόπο να αντέξουμε την εποχή που πια δεν θα υπάρχει; πώς να ανασαίνουμε σαν θα μας ξερριζώνει το οξυγόνο από τα όργανα το ανυπέρβλητο κενό της έλλειψής του; με ποια κόκκαλα θα χτίζουμε τα κορμιά; με ποια όνειρα θα φουσκώνουμε τις ψυχές; με ποιαν ελπίδα θα ξεγελούμε τον θάνατο; κι αν έχουμε κάποιο νόημα δεμένο εντός μας, πώς γίνεται να το περιφρονούμε αλαζονικά; στ' αλήθεια δεν υπάρχει απάντηση: το δράμα μας τόσο μεγάλο όσο και η ελπίδα για τη γιατρειά του. ο Έρωτας και η μνήμη - ο λόγος που ακόμα η φύση ανθίζει...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου