άτιτλο

με σκοτώνεις ξανά και ξανά
σε όλα τα παράλληλα σύμπαντα
- και κόβονται οι φλέβες μου σαν στάχτη
και με τεμαχίζουν τα φιλιά
καίγομαι σαν όζον και κοιμάμαι
σαν υπόγεια σύναξη συνωμοτών -
περιπλέκομαι στα χέρια σου
σαν μαύρο κλαδί
/δεν μπορείς να ξεφύγεις από τα αγκάθια
και με σπας σε κραυγές δίχως χρόνο/

έμαθα πως πάλι
με γυρεύουν τα ξημερώματα
με ένα άδειο κορμί
κι ένα γεμάτο μυαλό με ενοχές
συνορεύοντας
ο θάνατός μου