Στη Λάρισσα ένα χαμένο βράδυ...

Έχω μια φωνή εκτοξευμένη σε χίλια χρώματα
στη σιωπή στη θλίψη μιας κεκλεισμένης πόρτας
Δεν ξέρω αν είμαι με μένα αν βρίσκομαστε μέσα στον ίδιο τοίχο
μόνο που καθόμαστε μαζί μόνο αυτό καταλαβαίνω
Έχω ένα κεφάλι βαρύ γεμάτο από βήματα υγρά
τα χέρια μου όλο τρέμουν κι ακούω γέλια
ανάκατες ιαχές που εκστασιάζονται και περιμένουν
Πίσω απ' τους ήχους της χαράς
η μονάξια κρύβεται -εδώ- κρατώντας τα χέρια των άλλων
Μέσα στα σπίτια που ενοικεί η απόρριτη λάμψη
η φευγαλέα σύλληψη του έρωτα
η συναθροισμένη επίμονη ευτυχία
η λουσμένη σάρκα στον πυρετό της υπέρβασης
Εδώ που οι λέξεις είναι τόσο γλυκές
και τίποτε δεν αγγίζει το τέλμα
Είναι τα στήθη που για λήθη μιλάνε
Είναι τα ψέμματα που εγκωμιάζουν τη φρίκη
Οι δρόμοι που ξεχνούν τις επήρειές τους
Οι γονυκλισίες για όλ' αυτά που ποτέ δεν έχω αγγίξει

-----------------------------------------------------------

Δώσε μου χέρια
χέρια ν' αντέχουν στα γέλια
στα λόγια που λογχίζουν τις λύπες
Δώσε μου χέρια
που αμβλύνουν τις κοφτερές πέτρες
Είμ' εδώ λυπημένος σαν πέτρα
να ευλογώ
τα πιο αιματηρά μου σκοτάδια

----------------------------------------------------------

Τα δάκρυα όταν ποτίζουν το στρώμα
πληθαίνει η παρόρμηση για το θάνατο
Μην περιμένεις την αυριανή αποχώρηση
τα πιο ξεφτισμένα ρούχα
τα μάτια που δεν εγκλωβίζονται σε υπεκφυγές
Δεν εφαρμόζεται η αγάπη
στα υγρά σκαλοπάτια του πόνου
δεν εξυμνούνται οι ήρωες για τις θυσίες τους
Μόνο τα κορμιά κουρνιάζουν ριγώντας
και πέφτουν ξεχειλισμένα από αγκαλιές