Τρία μικρά ποιήματα

Έλκος

Στην καταιγίδα
που τέλειωνε το φως
Το κρασί μας
μπουρμπουλήθρα του αιώνα
να σκιρτά
στις υπώρειες του συκωτιού μας
βρέχοντας το έλκος
κρύβοντας την αλήθεια
που κλαίει
από στήθια στα μάτια
και λέει το τέλος
της πάγιάς μας εποχής

στα βλέφαρα της θλίψης
που ξερογλείφεται



Κι αύριο


Στα κόκκαλα
και μια κραυγή
Έτσι
να συνθλίβεις τ' αδιέξοδα
με μια χούφτα λουλούδια
Στη συνήθεια
ν' αποκρίνεσαι κουράγιο
Μπορούμε κι αύριο
να σπείρουμε θλίψεις

Κι αύριο



Επαιτεία


Όποιος αργεί δεν επιζεί
στη χώρα αυτή που τρέχει
Αν με δεις
με μάτια δακρυσμένα
στης αγάπης το τελευταίο σκαλί
να χαίνω
Ρίξ' ένα κέρμα στην καρδιά

να υπάρχει