Κι
ο Κόσμος συνεχίζει να προχωράει. μια χαμογελαστή εξαπάτηση που σέρνει
τα βήματά της πάνω σε άυπνα βλέφαρα. κάπου τα χρώματα μπερδεύονται με το
ξερό κενό και συνηθίζεται η ενατένιση ενός μονοπατιού υδάτινου, ίσα -
ίσα στην χαραμάδα ενός κλεισίματος ματιού. υπό κανονικές συνθήκες πίεσης
και θερμοκρασίας, θα σου έστελνα μια καλημέρα αγκαζέ με ένα χαμόγελο·
αλλά τα δάχτυλά μου χάλασαν και δεν μπορώ να σ´ ονειρευτώ άλλο πια.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου