μικρά μεγάλα 5

Κουβαλάς μερικά χέρια στην στάχτη, ν´ ανασυνθέσεις το παρελθόν. μα βρισκεσαι μπροστά, μονάχα, σε μια στοίβα αντινομιών, περασμένων μέσα στο τσιγκέλι ενός αιμάτινου καπνού. ξεχνάς και μπαλώνεις με γύρη τις τρύπες στα κάγκελα που φορούν τα κύτταρά σου. όλο κι όλο σκαλίζεις μια σκιά - με γιακά να κυλά άγαρμπα στον άνεμο - που όλο πασχίζει να διασχίσει το πορσελάνινο πλάτωμα της ύπαρξης. κομμάτια από άδειους πλανήτες στα πόδια της κι εσύ, με ξένα δάχτυλα, ακόμα εκεί, ανήμπορος να κινήσεις την ακινησία.