- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Θλίμματα όταν μιλώ/
όταν ανασαίνω/ όταν πνίγομαι
Όλες οι θάλασσες γύρω που θάλπουν
Θλίμματα-σταγόνες ουρανού και αβύσσου
/να σπαράζουν στις σκόνες/
τα τεντωμένα μου χέρια
-δεν υπάρχουμε όταν είμαστε ελεύθεροι-
-πόσο πεθαίνουμε σε κάθε μας σκλαβιά-
Υποταγές στα θλίμματα στα ποιήματα
/έχουμε γεμάτα τα άδεια μας χέρια/
Όταν μιλώ κομμάτια
-όπως τα χέρια και τα λόγια-
Είπαμε δεν υπάρχουμε-μη το πιέζεις
Στις λόχμες του πνεύμονα
που εκλιπαρεί για οξυγόνο
-πες μου πόσο και αν με αντέχεις-
-εγώ δεν ξέρω πια-
Στα θλίμματα είμαι
/Το Θηρίο δε μ΄αφήνει/ ευτροφικό πλέον
δεν μπορεί να κρυφτεί
Και απο πού; Από ποια στυγνά μάτια;
Δεν ξέρω πια
Είπαμε όταν σας μιλω - στα θλίμματα είμαι
Θλίμματα είμαι

- Όταν περνάει έξω από τα παράθυρα η Συνείδηση του κόσμου, όταν ακούγονται στα ραδιόφωνα οι κολακείες των πρακτόρων τους, όλοι νομίζουν πως ο κόσμος προοδεύει. Μα εγώ, σας έχω πει προ πολλού για τις αλυσίδες! Όλες αυτές που σας έχουν μπλεγμένους και σας συνθλίβουν δίχως σταματημό! Τα παιδιά που παίζουν στα πάρκα δεν καταλαβαίνουν. Το ίδιο κι εσείς. Μα νομίζετε ότι καταλαβαίνετε- κι αυτό είναι το χειρότερο! Δε μιλώ γιατί όταν μιλώ κλαίω. Αλλά χωρίς δάκρυα! Κι ίσως γι' αυτό δε με παρατηρεί κανείς. Η Συνείδηση κάποτε θα ξυπνήσει... ίσως στο θάνατο, ίσως πριν, ίσως μετά... Όμως τα φύλλα θα έχουν σαπίσει σα φθινόπωρο και θα ψιθυρίζουν στον αέρα πως, άλλη φορά όταν θα φωνάζει θα πρέπει τα λόγια του να είναι καθαρά, κάθως είναι εύπιστοι οι άνθρωποι και ξεγελιούνται. 'Οταν περνάει έξω η πομπή, άλλη φορά, να τη θυμάστε την Αλεξάνδρεια...-

Θλίμματα περνούνε έξω
Σαν πόδια-σα σκιές- σαν ερπύστριες
-Τα μανιτάρια που γεννιούνται εντός
κάθε φορά που εξαπατώμαστε/
είναι σα κύτταρα στη σάρκα
ευγενή σε διαίρεση αναπνέοντα

Η φυγή ποτέ δεν ήταν λύση- απλά μια τελετή για την επόμενη ήττα