σχήμα

Διεσταλμένες κόρες κοιτώ στα δάχτυλα
την Άβυσσό σου γιατί μετρά η σιωπή
τους κόμπους της υπομονής μου
ο Κόσμος σπίρτο π' ανάβει και σβήνει
σαν βλέμμα αναψοκόκκινο στις πλαγιές
των μηρών σου μα δεν βολεύτηκα ποτέ στις λέξεις
πόσο μάλλον σε μισθούς και σ' αγκαλιάσματα
κι όσο πιο νύχτα φυτρώνει στα μάτια
το σχήμα κυματίζει γλαφυρό σαν αντίο
η γη ετούτη είν' ευτελής κι εγώ
πολύ ερωτευμένος για να υποκύψω