Νυχτερινή βόλτα

Ψύχρα και μια κατεστρ όψη περπατώντας δίπλα δίπλα
στο ακριβό σου αυτοκίνητο πετρόδρομος και μια υποψία
από γιορτή φωνές δεν ακούω φωνές φωνές φωνές
ακούω σαν φασματοφωνές καθώς οι μπότες μου παίζουν
με τα πετραδάκια έξω από την πόρτα σου
τα πετραδάκια που εσύ πατάς καθώς βγαίνεις
ιδρων νώνομαι καθώς υπόγεια σχάση γίνομαι
στην γωνιά του σπιτιού σου να χαμογελάς μέσα άραγε
να αγαπάς να φυτρώνεις χαρά στο οξυγόνο που
σε τριγυρίζει να κολυμπάς θάλασσα στα σπλάχνα του
τσιμέντου γύρω γύρω γυρνάω φως εκ σκότους
εκεί που μ' άφησες να τριγυρνάω δίχως λόγια
δίχως ένα βλέμμα να με σκάβει δίχως όρμο ώση κορμό
εκλειπαρώ όπως βρω να πετάει μια τρίχα σου στον αέρα
να 'ρθει να ξαπλώσει πάνω στα βλέφαρά μου
κι από το βάρος να λυγίσουν να κλείσουν για να σε δω
γύρω γύρω η νύχτα ήχος με σφίγγει και ξεχνάω
πως κάπου αλλού κάποιος άλλος με άλλον τρόπο
σε τυλίγει μέσα του και μάγμα λιώνει σαν παθώνεται
διαρκώ λίγο όσο οι λέξεις σου όσο εσύ λυγμο αδιαρκώ
κι όμως εκτείνεσαι στο άπειρο ενώ εγώ προσπαθώντας
να μάθω τα μαθηματικά σου γον υψωμένος
ψάχνω το ρ και το α στην αμνησία ζώντας