Γράφοντας δραματοποιούμε το δραματικό της υπάρξεως. συνήθως δεν έχω πολλά να πω κι οι σιωπές μου είναι δάση με τον άνεμο να τριγυρίζει ανάμεσά τους. λέμε για ποίηση, για ζωγραφική, για μουσικη, για θέατρο. όλα ακούγονται τόσο γεμάτα μα και τόσο άδεια. ένα θέατρο του παραλόγου μόνο μου μένει: το απονενοημένο διάβημα του να δραματοποιώ το δραματικό του κόσμου. κι είναι τόσο πλούσιος όσο και φτωχός αυτός ο κόσμος, που η οποιαδήποτε κρίση του, με κάνει να γελώ αντί να φοβάμαι... η αφωνία σε αντίστιξη!
Παρασκευή 30 Απριλίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου