Τα λόγια σκοντάφτουν και πέφτουν
σε τρύπες βουλωμένες με νερό πάντα
όλα κυλάνε
υπόμνηση του αμετάβλητου
σε τραβάνε να βρέχεσαι
να ριγάς στο κρύο της απώλειάς τους
-απόψε δεν πρέπει κανείς άνθρωπος
ν' αφήσει άλλον άνθρωπο μόνο-
δεν σου επιτρέπουν οι λέξεις ν' αρθρώσεις λόγο
-παράξενο ε;- κι απορείς
ασύνδετες οι σκέψεις κι οι πράξεις ασύντακτες
μέσα στην ομίχλη και την σκόνη του καιρού
αναλογίζεσαι
ναι έχουμε αμαρτήσει -και τι μ' αυτό;
δεν θάναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά
μονάχα τα χείλη μάς σώζουν μας συγχωρούν
χαρίζουν τυραννικά μετάνοια.
κι οι τρύπες αυξάνονται
γεμάτες με νερό παγωμένο
και μιαν υποψία μεταθανάτιας ζωής.
δεν ξέρω αν έχω πια δικαίωμα να ελπίζω
αλλά όμως εκείνον τον σεβασμό
στα δάκρυά μου κρίματα
πρέπει να τον καρφώνω
να υψώνεται κοντάρι καπνισμένο
στα ξέψυχα στήθη των άλλων
οπωσδήποτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου