Βαθμίδα πτώσεως

Ξηλώνει - ξηλώνει - ξηλώνει
η πέτσα. γκρεμίζεται αβοήθητη στα
βάθη του πηγαδιού. "μας πετάάάάάάνεεεεε
στα βάάάάάάάθηηηηηη................".
στα πηγάδια, στα μεγάλα σκοτάδια:
η μοίρα μας τελείωσε. ετούτη η σκουρόχρωμη
σκύλα που ποτέ δεν ησύχασε να μας κυνηγάει.
τα μέρη του λόγου ποτέ δεν μας σχημάτισαν σε
κείμενο -νάχουμε κάτι να μιλήσουμε
στους γύρω- μονάχα στάχτη, πόνο, πύον
και στυφά νερά να ρέουν απ' τις πηγές του κορμιού.
όχι-όχι-όχι! δεν παραδιδόμαστε. πέφτουμε αμέριστοι,
αυτάρεσκα αυτόνομοι στον πάτο.
η πτώσις δεν έχει πάτο: μόνο βαθμίδα κατακόρυφη
που αυξάνει όσο παρέρχεται ο χρόνος.
ψυχή ντροπή, ξεφτιλισμένη -παροράσαι:
που θα πει συγκλίνεις στην εξαθλίωση.
ον επιβλητικό και άθλιο. μια πέτσα που φθίνει - φθονεί
και φθείρει. δεν αντέχεις στην κριτική
να παίζεις κρυφτό, ξέρεις καλά με τον εαυτό σου.
μια πέτσα που ξηλώνεται και γκρεμίζεται
σαν αλλάζουν οι εποχές, αυτό είσαι. κι όμως,
αρκεί μια επιμελής εξομολόγηση για να σε θάψουν
δίχως αντιρρήσεις στο νεκροταφείο. τέτοιο μεγαλείο
η πτώσις σου!