Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Μνημόσυνο χαμόγελο

Χαμόγελο που κρέμεσαι
χαμόγελο που κρέμομαι
χαμόγελο κρεμασμένο
σ' ένα χαμόγελο θλίψης
είναι χαμένα τα χέρια
σαν λιωμένο χιόνι
που κυκλοφορεί φάντασμα
στο κρύο του χειμώνα.
δεν είδα ξανά
το τελειωμένο σου βλέμμα
το σβησμένο μήνυμα στον υπολογιστή
το εθιστικό σου άρωμα
και την έκρηξη να μ' αγγίζεις.
τίποτε δεν είδα.
κι έμεινα έτσι σε κείνο το τίποτε
χλευαστικός να αναπνέω
καμμένο κάρβουνο -μοναξιά
και αναθυμιάσεις από ξεθυμασμένο
αλκοόλ. ανέπνεα θαρρείς
τον εαυτό μου. ρέπλικα ανθρώπου
σκιά -ουτοπία -χωματερή
πώς το λένε
πάντα με έδιωχνες μακριά
πάντα ξεχνούσες να μ' απαντήσεις
-όχι δεν ξεχνούσες:
απέφευγες -γιατί δεν ήθελες να υπάρχω
πουθενά. ούτε σαν όραμα,
ούτε σαν έμβλημα, ούτε σαν
κραυγή μαρτυρική για την πίστη σου,
ούτε έστω μια ξεθωριασμένη φωτογραφία.
τίποτε δεν ήθελες απο μένα.
παρά μόνο ένα μνήμα
για να θάψεις την τρέλλα μου
να μην σ' αγγίζει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: