Σημείωμα [4]

Όσο πιο πολύ μιλούμε, τόσο περισσότερο καταρρίπτονται οι αλήθειες
- το πόσο ψηλά φτάνουν οι πήδακες του νερού
-το πόσο γλυκειά είναι η ανθρώπινη έλξη
-το πόσο χαμηλά καίνε οι φωτίες στα σπλάχνα
- το πόση αξία έχει να κοιταζόμαστε στα μάτια
-το πόσο αργά τρώει τις σάρκες ο χρόνος
είναι όλα εδώ, όργανα ημίσεα μιας εγγενούς ολοκλήρωσης
/ξυπνάμε και τα πάντα έχουν πιά αλλάξει θέση.
δε ζητάμε τίποτα. δεν έχουμε τίποτα, παρά μόνο τα άδεια μας δίχτυα.
τα πάντα έχουν ξεπλυθεί απ' τη βροχή/
όσο πιο πολύ με προσεγγίζεις, τόσο πιο πολύ αρπάζω φωτιά
μα δεν τολμώ να αρθρώσω λέξη
-είναι τόσο μακρινή η εποχή των πάγων, που μέσα μου νοιώθω
πιο σκαλισμένος από ποτέ, σαν σε μουσείο του βορρά, μέσα στην κρύπτη
λιγνός κι ευνουχισμένος-