/.../

Δεν έχω. δε με αντέχει, είπε. έχω ξοφλήσει, είπε. νομίζω δεν κάθισα να με παίζει σα μαριονέττα, καταπώς τη βολεύει, έτσι είπε. μου είπε να πάω να γαμηθώ νομίζω... ναι, έτσι είπε. πρέπει η φλόγα που εμένα με καίει, αυτή να την έχει παγώσει - δεν εξηγείται αλλοιώς. και γιατί να μην το κάνω μαζί σου, ρώτησα; μ' έχεις κουράσει, είπε. κι ας έχεις δίκιο σε όσα λες. με κουράζει το δίκιο - προτιμώ το άδικο, την τυραννία, το ψέμμα. ναι, αυτά προτιμώ γιατί... γιατί... γιατί έτσι μου τη δίνει. αυτή είμαι. κι ας έχεις δίκιο να παραπονιέσαι - μα δε μ' αρέσουν τα παράπονα, κι εσυ με κουράζεις. μιλάς πολύ όταν δε μιλάς καθόλου κι αυτό δε μ' αρέσει, με μπερδεύει, είπε. σκέφτεσαι πολύ όταν δε σκέφτεσαι τίποτε. αυτό κι αν δε μ'αρέσει - με πεθαίνει, είπε. βαρέθηκα να σου μιλάω όταν δεν είσαι εδώ, είπε. κρίμα, κι είσαι τόσο καλός. σαν εσένα δεν έχω γνωρίσει άλλον, είπε. είσαι ικανός για πολλά, μα όχι για μένα - ο καθένας θάταν ευτυχισμένος κοντά σου - είσαι το κάτι άλλο. κρίμα. γι'αυτό πάνε γαμήσου, είπε. έχω και με αντέχεις, είπε: γι' αυτό φύγε.

[δε μίλησα. δε σκέφτηκα πολύ. έφυγα απλά γυρνώντας την πλάτη, κρατώντας στα χέρια τις άδειες λέξεις. δεν αρκώ γιατί δεν έχω και αντέχω. είμαι τόσο καλός που δεν αρκώ. απέχω.]