Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Σημείωμα [3]

ό,τι αφήνουμε πίσω μας είναι χνάρια μιας έκρηξης σκαλισμένης στον πηλό.
έχουμε βαπτίσει την αδυναμία μας να ομιλούμε περισυλλεγόμενη σιωπή,
τη σιωπή μας ικανότητα για αφαίρεση.
μα ίσως απλά να αρκούμαστε στην ομίχλη, που κάνει τα μάτια να τσούζουν.
να μετεωριζόμαστε στα αβαθή μιας απλουστευμένης πεπλατυσμένης παράνοιας,
η οποία χρωματίζει με πλήξη τα σπαραγμένα μας εντόσθια.
ας είναι, ο χρόνος σβήνει - έστω αργά - τα υπερβολικά δάκρυα κάθε παραίτησής μας.
κι όταν μας αρκεί το να λουζόμαστε με ήλιο, να ακουμπάμε τα υγρά χόρτα,
να συγκρίνουμε το μικρό μας μέγεθος με τον ουρανό, να οικτίρουμε τη θάλασσα
για την αιωνιότητά της, τότε έχουμε την αμυδρή ελπίδα ότι κερδίζουμε τις αυταπάτες μας.

/και πόσο μας αρέσει να παίζουμε με τον πηλό. να παίζουμε κορώνα γράμματα κάθε μας θάνατο, κάθε χαρά. να βάζουμε σε σειρά τα πήλινα μας ομοιώματα, για να΄χουμε μια κάποια παρέα. πόσο γλυκειά φαντάζει ώρες ώρες η πίκρα της παραίτησης και πόσο μας καταδιώκει αυτή η σιωπή που εφορμά κατά του εγώ/

η μνήμη - αυτός ο λάγνος υπερσυντέλικος της οδύνης - να καταπλακώνει όλα μας τα υλικά.
δεν ξέρω με τι... αυτό που αισθάνομαι είναι το βάρος της - το άπλωμα της απλότητάς της - το πόσο εύκολα διαχέεται εντός.

/τα κεριά στα κηροπήγια επιμένουν να καίνε ακόμα και χωρίς οξυγόνο/

η πλήξη, αυτή η έκκληση για παραίτηση. η οχλαγωγία της ησυχίας μέσα στο μοναστήρι
που ενοικούμε - τόσο εναργώς μπερδεμένοι - τόσο πρόδηλα εχθροί μας. έχω σιωπή και πλήξη να σας δώσω. έχετε σιωπή και πλήξη να μου δώσετε. τα ίδια υλικά - τις ίδιες φανφάρες πώς να χάνουμε τη ζωή. ας είναι, το σκοτάδι είναι απροσμέτρητο μέσα στο φως. οι κήρυκες νομίζω έχουν μεταναστεύσει - ξανά και ξανά, ξαναμμένοι από τον τόσο ερεθισμό τους για κάθε ευαγγέλιο που επαγγέλλονται. δε νομίζω πως θα μας λείψουν. έτσι κι αλλοιώς, το κενό αρέσκεται στο να συμπληρώνει τη φύση του. έστω με άλλες αυταπάτες. έστω με άλλους νεκρούς. με άλλες επιτηδευμένες μάχες. με άλλα σύμπλοκα εξουσίας. με άλλους ψεύτικους έρωτες.

/παράβολα ξεχάσαμε για την κόλαση. η βλακεία συνέρχεται μέσα μας - ας μας καθορίσει λοιπόν. απόψε έχουμε κι άλλα νεκρά σαρκία για εκμετάλλευση/

πλήξη πηλού... όλα όσα μένουν είναι δάχτυλα κολλημένα στα γεννητικά όργανα του ψεύδους.
ο πηλός μας όλα... η σιωπή μας όλα. η μνήμη όλα...
όσα έχουμε μάλλον ξεχάσει!


Δεν υπάρχουν σχόλια: