Λιωκέρια

1.

Καλπάζοντα όνειρα τετριμμένα ασθμαίνουσες φλέβες
λήκυθοι σημαινόντων απουσιών από θράκες ερωτευμένων
τα σπάργανα των ιαχών και των ορμών της νιότης
Ίσαλες καμπύλες τα βήματά μας
Περατώσαμε τα πρέπει και τις συνήθειες των πεπραγμένων
Ματώσαμε τις έρημες καρδιές με σύρματα
και με κορμιά γυμνά που ασπαίρουν
μέσα σε ήλιους σκοτεινούς και δάκρυα
Φεγγίτες αλλοπρόσαλλοι στο ημιθανές λυκόφως
Εναργείς πόθοι εφ' ημών αναρριχομένων κολάσεων
Εκτάσεις απροσμέτρητες χοάνες ονείρων
αμφιδανικεύσεις αντιμαχομένων αμφιπολεμίων αντιγνωμίες
Οι προσευχές διαβάσθηκαν όλες στους ναούς
μα δεν εισακούσθηκαν ποτέ
Ασθμαίνουσα η παραγγελιά εκεχειρίας απ' τον στροβιλισμό
Τα μαχαίρια καρφώσαμε στο πάτωμα


2.

Αποδοκίμασαν τις προφητείες απροκάλυπτα
στις χώρες του δύοντος ηλίου
που κατέτασσαν στους στρατούς τους μοναχά δειλούς
Το σάγμα τους ύπουλο άπλωσαν παντού
τα σκουπίδια σπρώξαν κάτω απ' το χαλί
Κι οι μονήρεις σακάτηδες ονειροβάτες
απόκαμαν πια να σκιαγραφούν ολέθρους
εφιάλτες ν' αφηγούνται και ιστορίες για δώρα δαναών
Με τέρατα να χαριεντίζονται τις νύχτες
μεθυσμένοι τους τοιχους να τρυπούνε
κελιά διάτρητα στ' αλήθεια
σε χρονοδίνες να εγκλωβίζονται
και τα αισθήματά τους ν' αποτεφρώνονται
κάτω απ' τα διάπυρα βλέμματα του σήμερα
στο διηνεκές


3.

Ιντερμέδιο άσπιλο και ακανθώδες
Ήμουν ο χρόνος που τσάκιζε τα κόκκαλα
Ήμουν τα κιτρινισμένα φύλλα του βιβλίου της ζωής
Ήμουν ο γέρο-έρωτας νεκρός άταφος
Για σένα μια κλήση αναπάντητη
στο κινητό μονάχα ήμουν


4.

Δε βλέπω γεμάτο ή άδειο το ποτήρι
μόνον ομίχλη βλέπω
Ένα πλέγμα αντιφάσεων
εκτόπισμα υάλου
Ρινίσματα κροτάφων μόνο βλέπω


5.

Μιαν αγάπη
μια κρυστάλλινη οπή
μια μαύρη φλόγα
Τα χέρια μου εσύ
Τα χνώτα σου η ψυχή μου


6.

Εκεί ανάβουν τ' αγιοκέρια
Στου κορμιού σου αποκοιμιέμαι το ανάκλιντρο
Εκεί οι χοάνες διαχέουν το σπέρμα
Μια σου ανάμνηση θολή
στης ψυχής μου ασθμαίνει το νεροχύτη


7.

Τι θα' θελες να φυγω
ή ν' αποσώσω της καρδιάς μου τα σπαράγματα;
Κι αν από το άρωμά σου λούζομαι;
Αν απ' τα μάτια σου απομυζώ το φως
Θα μ' άφηνες να σβήσω
(;)


8.

Το Χάος μάς τρύπησε τα στήθια
Οι ρέπλικες των ηγετών χωλαίνουν
Σε καταγώγια βοερά μας θάψανε να λησμονούμε
Σ' αμέτρητες αγχόνες το μέλλον μας δέσαν


9.

Μ' οπτόπλινθους από σάρκα κι αίμα
κινήσαμε να χτίσουμε το αύριο
απ' τη σκληράδα να προστατευτούμε
του επερχόμενου Χειμώνα
Οι κληρονομιές πια σιωπηρές
όλο ένα ρέμα να μας πνίγει
Κι ας μη φαντάστηκες ποτέ
πως ίσως πια να μην υπάρχει Καλοκαίρι
παρά εναλλαγές θανάτων
υπό τον ίδιο μονότονο σκοπό


10.

Άνθρωπος Όν περίεργον
Δημιούργημα του Χάους
μέσα στο φάος Του χαμένος
Ορισμένος απ' το φόβο
από τα πάθη και τ' άγρια νερά
Εμφορείται απο Χάος
γεννά πλανήτες και κυοφορεί ολέθρους
Τελικά τρίβεται σκόνη
στο Έλεος του δημιουργού