Είναι...

Ποίηση είναι το κάτοπτρο της πραγματικότητας, αυτής που ορίζουνε τα μάτια σου. Είναι να σηκώνεσαι το πρωί και ν'αντικρύζεις τον ήλιο. Σαν πέσει η νύχτα, με τα ίδια μάτια , ν'αντικρύζεις το σκοτάδι της . Γιατί είναι και τα δυο μέσα σου, είναι κομμάτι του εαυτού σου. Ποίηση είναι να μη φοβάσαι να πεις αυτό που υπάρχει πιο πέρα από σένα, πιο πέρα από τον κόσμο, μέσα σου. Ποίηση είναι η ειλικρίνεια να κοιτάζεις το "μικρό" εαυτό σου στον καθρέφτη και να τον αγαπάς. Να τον σιχαίνεσαι, να τον λυπάσαι, να τον οικτίρεις, να τον χαίρεσαι, να του κλείνεις πονηρά το μάτι, να τον συγχαίρεις, να τον εξαφανίζεις... Είναι να τον δέχεσαι και να τον απορρίπτεις, να τον λιμαίνεσαι, να τον εξυψώνεις, να τον προδίδεις... Ποίηση είναι να λυγάς μπροστά του, να χαλυβδώνεσαι, να κλαίς και να γελάς! Να τον παρασέρνεις και να τον εγκαταλείπεις! Αυτό είναι... να τον ποθείς και να τον αποστρέφεσαι, δίχως όρια! Όταν περπατάς να χαίρεσαι τον καθαρό αέρα που αναπνέεις και να ανέχεσαι τις βρώμικες μυρωδιές της πόλης. Να μαζεύεις τα σκουπίδια από το δρόμο και να τα πετάς στους πράσινους κάδους. Να μαζευείς λουλούδια για να στολίσεις την αγκαλιά μιας γυναίκας. Να χαιδεύεις τα ζώα που στριφογυρίζουν στα πόδια σου. Να χαιδεύεις τους τοίχους των κτιρίων, τα τσιμέντα, τις πλάκες των πεζοδρομίων για ν'ακούσεις πώς χτυπάνε οι καρδιές τους. Να αντιλαμβάνεσαι ότι όλα υπάρχουν γιατί πρέπει να υπάρχουν... Όλα συνθέτουν τον αποσυντεθειμένο "ανθρώπινο" ιστό που σε περιβάλλει... Και τα έχεις ανάγκη! Χωρίς αυτά δεν είσαι... και η ποίηση δεν είναι... Δε ζει γιατι και 'συ δε ζεις! Όλα είναι μάταια...