Κάτωθεν της Σημύδος

Ευτυχισμένος σαν καρδιές
μες στον βυθό της επιφάνειάς σου
να ξεσκαρτάρει την σιωπή
απ' τα στεγνά τα λόγια
μέσα στην ομίχλη
την ξαστεριά
την βροχή
ή το λουτρό του ήλιου
είχε κάποτε μάτια που τα ξάπλωνε
πάνω στα στήθια σου και δρόσιζε
στην πνοή σου την ξεραμένη σάρκα
που του αφυδάτωσαν τ' απύθμενα
στόματα των ανθρώπων
ευτυχισμένος σαν καρδιές
θυμόταν πως είχε κάποτε μια δική του
να χτυπάει χορεύοντας
στον ρυθμό των λέξεών σου
πλημμύρα
να βλέπεις μάτια μέσα
στα μάτια σου
να πλέκουν την ίριδα με την κόρη
ζευγάρι με ζευγάρι καθώς
το φως και το σκοτάδι
παντρεύουνε θνητό
κι αιώνιο
και με γερασμένες κληματίδες
δένουν στο άρμα του θανάτου
τον έρωτα και την πίστη
ευτυχισμένος σαν καρδιές
χτυπά την παλάμη στους βράχους
φωνάζοντας τ' όνομά σου