Μέχρι να γίνω κόκκαλα

Μέχρι να γίνω κόκκαλα
μέσα σε αναμνήσεις που τρίζουν
θα ζω την φωνή σου
τις διακοπές ανάμεσα στα λόγια
τους δισταγμούς, τις παύσεις
τους κυματισμούς των τόνων
τα νοήματα που κολυμπούσανε
στο απέραντο - στο πριν και το μετά
του θανάτου, του έρωτα.
θα ζω τα μάτια που χόρευαν
στα μάτια μου, σαν έψαχναν γωνιές
για να πιαστούν και να χορτάσουν όψη.
η κόψη και οι αρμοί και
των σταγόνων η αφή κι οι οσμές
σαν εικονίσματα όλα που την πίστη
περιμέναν για ν' ανάψουν.
μέχρι να γίνω κόκκαλα θα ζω
την προσμονή, την έρημο μες σε προθάλαμο
ερήμου, την μια στιγμή της ύπαρξης
που αξίζει, την ζωή που θ' αναβλύσει την ζωή
την σάρκα που θα περιμένει χώμα
τον πάγο που την φλόγα θα την λιώνει
την έκρηξη που θα ενώνει τα κομμάτια.
θα ζω τα χέρια που σκαλίζανε τα χέρια
ενώ το πάτωμα γλυφό, καθώς
θ' αναμετρώνται με την επερχόμενη σιωπή
εκλιπαρώντας για λίγο ακόμα άγγιγμα.
την γλώσσα που ανεβοκατέβαινε θα ζω
για να ρουφήξει τ' οξυγόνο απ' τις ρωγμές
για να σκληρύνει την καθημαγμένη ανέχεια
αδιαφορώντας για αποστάσεις
ή το πόσο κοστίζει το μέτρο η ηδονή.
μέχρι να γίνω κόκκαλα, σε άρωμα πεύκο
βουτηγμένα, θα ζω τα μάτια, την φωνή
την γλώσσα και τα χέρια
από κείνο το ύφασμα φάντασμα
πού 'ντυνε με λυτρωμούς και παρατάσεις
κάθε παράλογη - στερφή μου επιβίωση.