Καρτ Ποστάλ

Όταν η θλίψη τού άφηνε χαραγματιές
στο σφριγηλό του πρόσωπο
- που ήταν γεμάτο από τα πρώιμα χρώματα
των ανοίξεων -
δεν μπορούσε να αντιληφθεί
πόσο αποτρόπαια θα καθρεφτιζόταν
εκείνο, στα μάτια των ανθρώπων
μετά από χρόνια.
κι αυτοί πόσο θα πάσχιζαν να αποφύγουν
τις Ερινύες που συνοδεύουν
τα σημερινά του λόγια, την εικόνα του
που σε κάποιο καιρό θα μνημονεύεται
σε συνέδρια και παρδαλές γιορτές
καθώς και τα ρινίσματα των λοβοτομημένων
επιθυμιών του. τα ρολόγια και οι καθρέφτες
ποτέ δεν ανήκαν στις συμπάθειές του
/φρόντιζε να τα καλύπτει πάντα με ήχους/
συνέχεια φρόντιζε για τα βήματα των άλλων
- για τα βλέμματα που χάνονταν στην ομίχλη
είχε έτοιμα δάκρυα απλωμένα σε χαρτιά.
όταν η θλίψη κούρνιαζε μέσα του
δεν έκλαιγε ποτέ και συνήθως
τον ήλκυαν άνθρωποι με δεισιδαιμονίες.
όμως τώρα πια, πονάνε πολύ οι πληγές
στο πρόσωπο (και όχι τόσο ο πόνος της σάρκας του, μα
εκείνος που φέρνουν οι γκριμάτσες στα πρόσωπα
των άλλων, κλάσματα δευτερολέπτων προτού
στραφούν στην αντίθετη απ' αυτόν κατεύθυνση).
εκείνα τα κλάσματα είναι τόσο βαρειά
που τον κάνουν να ψάχνει να βρει
ένα ρολόι ή έναν καθρέφτη
να τεντώσει τα μάτια του
να κροταλίσει αργά τα δόντια
και να ξορκίσει έναν ακόμα αιώνα
που δραπέτευσε από τα χέρια του
σκορπίζοντας δεξιά κι αριστερά
χαμόγελα ποτισμένα με καρφιά
- δίχως κανέναν ήχο.