Χειμωνάνθη

Άνθρωποι

Άνθρωποι
Εκείνοι που σήπονται
κι αυτοί που υπολείπονται

Σαπίσματα υπολείμματα
στο τέλος
άνθρωποι


Αναιμία

Ξεπροβάλλουν αυτόφωτα δωμάτια
στις σκοτεινές συστοιχίες του τίποτα

Προτού ανθίσουν τα κρίνα της αγάπης
Αγκομαχούν λυσσασμενα τα πάθη τα εφήμερα

Συνωμοσία


Requiem

Ήταν νωρίς που ήρθες
Χρόνια τώρα σε περίμενα
Όταν φάνηκες
τη χαρμολύπη σου με κέρασες
Δε μ' άφησες να ζήσω
Με πότισες με το γλυκό κρασί σου
και με πήρες
Με καθέλκυσες στον κόσμο των σκιών
Ήταν όμως τόσο όμορφα
Ένοιωσα τόσο ελαφρύς
Κι εσύ κοίταζες περήφανα το έπαθλό σου
Ύστερα έφυγες για νέο ταξίδι μακριά
Καθώς θυμήθηκα τα παλιά
λησμόνησα ξανά και λησμονήθηκα
όμορφα είπες θα είναι
κι ήταν


Ιυγμός

Δεν άντεξα στους κόλπους της σιωπής
Εξερράγην φαιδρώς με τρόπο πολύπλοκο
και λησμονήθηκα
Οι κόλποι της σιωπής
μαγευτικοί γοητευτικοί και πλάνοι
ζωγράφισαν ένα χαμόγελο με κηρομπογιές
στο πρόσωπό μου
για να κρύψω τη γύμνια μου

η γνώση μου καταβαραθρώθηκε
κι έμεινα να κυλάω σα στάλες βροχής

στα
πλακάκια
της
πόλης