Πάλι έλα φωτεινή απόμακρη
κι ωραία ν' ανασκευάσεις ακόμα
μια φορά πάνω στο μνήμα μου
το μνήμα σου έλξη κι αντοχή
ένα κάποιο μέλλον ενεχειριάζοντας
αλλοίμονο σε ποιον δίχως να ξέρω
παρά την γλώσσα της σήψης
το πλατάγισμα του κενού
την υποδιαίρεση μια στιγμή στο άγγιγμα
βλέμμα της Αβύσσου
το ότι υπάρχεις με κάνει - μόνο
Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012
Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012
ξημέρωμα αποστόλου
Σάλια
δάκρυα
μια καλύπτρα
γυμνή
στην προτελευταία
απόστροφο
κυλίστηκα
στην εγκοπή
της λέξης
κι ήταν ο πόνος
απέραντα
κοίταζα
το κενό
σαν θάλασσα
σαν ζορισμένο φιλί
σαν κοίταγμα
προτού η πόρτα
κλείσει
ένα μαξιλάρι
να ξαποστάσει
μυαλό σακατεμένο
προορισμένο
την Άβυσσο
και τα αγγίγματα
ανοίκεια
όπως σκορπιούνται
αφημένη η ψυχή
στο περασμένο δωμάτιο
και πια στον δρόμο
άνεμος κατρακυλώντας
ο "κάλυκας"
έρωτας ίδιος φαντάζει
να σφραγίζει
την μια
και μόνη μοίρα
που κρατώ σφιχτά
στο αδειανό χέρι
φευγιό
δάκρυα
μια καλύπτρα
γυμνή
στην προτελευταία
απόστροφο
κυλίστηκα
στην εγκοπή
της λέξης
κι ήταν ο πόνος
απέραντα
κοίταζα
το κενό
σαν θάλασσα
σαν ζορισμένο φιλί
σαν κοίταγμα
προτού η πόρτα
κλείσει
ένα μαξιλάρι
να ξαποστάσει
μυαλό σακατεμένο
προορισμένο
την Άβυσσο
και τα αγγίγματα
ανοίκεια
όπως σκορπιούνται
αφημένη η ψυχή
στο περασμένο δωμάτιο
και πια στον δρόμο
άνεμος κατρακυλώντας
ο "κάλυκας"
έρωτας ίδιος φαντάζει
να σφραγίζει
την μια
και μόνη μοίρα
που κρατώ σφιχτά
στο αδειανό χέρι
φευγιό
Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012
ενAsfxII
Αποχωρίζοντας
την επινόηση
μιας φαγωμένης μέρας
από τον αυτονόητο
πήδακα στην συντριβή
λόγια καθώς
φιλιά καθώς
ξανάσανα
διατυπωμένος αλλοιώς
σε μια ύφανση στυφή
χαζεύοντας τα μάτια σου
και πιάνοντας χέρια
που δεν ήταν δικά μου
μόνο και μόνο
για ν' αγγίξω κάτι
επιτέλους
απώθησα
συντετριμμένος
σε μια γωνιά
της μακρινής σου χώρας
ανασαίνοντας αργά
μονάχα
χάνοντας το καθετί
από το τίποτε
που 'χε κολλήσει
στο δέρμα
ερειπωμένος εκ νέου
σε μιαν άλλη εκδοχή
μέσα στον τοίχο βλέποντας
έξω από το βλέμμα
την νέα εικόνα
της παραφροσύνης
ταυτόχρονα
σκαλίζοντας
έν' άλλο χώμα
ξενικό
υποταγή στο χρώμα
που βάφει ξανά
ό,τι ξέβαψες εσύ
και ήχοι σπαρμένοι
στην πλημμυρίδα
της σιωπής
υποταγή λοιπόν
και αφωνία
ο δρόμος να κυλά αδιάκοπα
κάτω από τις ρόδες
κι εγώ να τέμνομαι
λεπρός διασχίζοντας
σε ασφυξία
την επινόηση
μιας φαγωμένης μέρας
από τον αυτονόητο
πήδακα στην συντριβή
λόγια καθώς
φιλιά καθώς
ξανάσανα
διατυπωμένος αλλοιώς
σε μια ύφανση στυφή
χαζεύοντας τα μάτια σου
και πιάνοντας χέρια
που δεν ήταν δικά μου
μόνο και μόνο
για ν' αγγίξω κάτι
επιτέλους
απώθησα
συντετριμμένος
σε μια γωνιά
της μακρινής σου χώρας
ανασαίνοντας αργά
μονάχα
χάνοντας το καθετί
από το τίποτε
που 'χε κολλήσει
στο δέρμα
ερειπωμένος εκ νέου
σε μιαν άλλη εκδοχή
μέσα στον τοίχο βλέποντας
έξω από το βλέμμα
την νέα εικόνα
της παραφροσύνης
ταυτόχρονα
σκαλίζοντας
έν' άλλο χώμα
ξενικό
υποταγή στο χρώμα
που βάφει ξανά
ό,τι ξέβαψες εσύ
και ήχοι σπαρμένοι
στην πλημμυρίδα
της σιωπής
υποταγή λοιπόν
και αφωνία
ο δρόμος να κυλά αδιάκοπα
κάτω από τις ρόδες
κι εγώ να τέμνομαι
λεπρός διασχίζοντας
σε ασφυξία
Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012
Δεν θέλω
Δεν θέλω τα δάκρυα απ' το βρεγμένο τσιμέντο
που μέσα του σαπίζει η καρδιά σου
δεν έχω ανάγκη τα χαμόγελα με τα ψεύτικα δόντια
δεν τριγυρνάω στους δρόμους των αποστεωμένων
δεν παίζω σε τυχερά παιχνίδια την αγκαλιά σου
όπως εσύ
δεν κοιμάμαι σε κρεβάτια με στρώματα σπασμένα
δεν φιλαω χείλη που φτύνουν χρώματα ψεύτικα
δεν κρατάω χέρια όταν απλά κάποιοι άλλοι έχουν απεργία
δεν στριμώχνω στις ρωγμές από το κορμί σου
ψεύτικον ιδρώτα
δεν συμψηφίζω ανοίες ούτε καρατομώ ψυχές
στο πρώτο παραστράτημα
δεν σκοτώνω ευχές όταν τα λόγια γονατίζουν
απ' το βάρος του θανάτου
ούτε υπόσχομαι πως θάμαι ζωντανός κάθε στιγμή
δεν θρυμματίζω καρδιές επειδή με περιμένει στην γωνία
κάποιο καινούριο θύμα
δεν ξεχνώ την στιγμή που η καρδιά μου χτύπησε
στον ίδιο ρυθμό με την δική σου
και πάντα ψηλαφώ τις ανάσες σου όσο κουρασμένος
κι αν είμαι
δεν θέλω να με κοιτάς μ' αυτό το βλέμμα
δεν θέλω να μ' ακούς να μου μιλάς
εκτός κι αν τ' άσχημά μου είναι για σένα Ομορφιά
όπως στα μάτια μου ηχεί το δικό σου καθρέπτισμα
ναι την Ομορφιά διψώ απ' την στιγμή που
πρωτανάσανα και για μια σταγόνα βροχής
πίστεψα στην Δική σου
δεν αναζητώ προφάσεις όπως εσύ για να την κάνω
μα ευκαιρίες να χαρίσω την συγχώρεσή μου
κι ας πνίγομαι σε κάθε λιμάνι
έτσι κι αλλοιώς είμαι φτιαγμένος από νερό
που μέσα του σαπίζει η καρδιά σου
δεν έχω ανάγκη τα χαμόγελα με τα ψεύτικα δόντια
δεν τριγυρνάω στους δρόμους των αποστεωμένων
δεν παίζω σε τυχερά παιχνίδια την αγκαλιά σου
όπως εσύ
δεν κοιμάμαι σε κρεβάτια με στρώματα σπασμένα
δεν φιλαω χείλη που φτύνουν χρώματα ψεύτικα
δεν κρατάω χέρια όταν απλά κάποιοι άλλοι έχουν απεργία
δεν στριμώχνω στις ρωγμές από το κορμί σου
ψεύτικον ιδρώτα
δεν συμψηφίζω ανοίες ούτε καρατομώ ψυχές
στο πρώτο παραστράτημα
δεν σκοτώνω ευχές όταν τα λόγια γονατίζουν
απ' το βάρος του θανάτου
ούτε υπόσχομαι πως θάμαι ζωντανός κάθε στιγμή
δεν θρυμματίζω καρδιές επειδή με περιμένει στην γωνία
κάποιο καινούριο θύμα
δεν ξεχνώ την στιγμή που η καρδιά μου χτύπησε
στον ίδιο ρυθμό με την δική σου
και πάντα ψηλαφώ τις ανάσες σου όσο κουρασμένος
κι αν είμαι
δεν θέλω να με κοιτάς μ' αυτό το βλέμμα
δεν θέλω να μ' ακούς να μου μιλάς
εκτός κι αν τ' άσχημά μου είναι για σένα Ομορφιά
όπως στα μάτια μου ηχεί το δικό σου καθρέπτισμα
ναι την Ομορφιά διψώ απ' την στιγμή που
πρωτανάσανα και για μια σταγόνα βροχής
πίστεψα στην Δική σου
δεν αναζητώ προφάσεις όπως εσύ για να την κάνω
μα ευκαιρίες να χαρίσω την συγχώρεσή μου
κι ας πνίγομαι σε κάθε λιμάνι
έτσι κι αλλοιώς είμαι φτιαγμένος από νερό
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)