Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Γραφή

Γράφοντας δραματοποιούμε το δραματικό της υπάρξεως. συνήθως δεν έχω πολλά να πω κι οι σιωπές μου είναι δάση με τον άνεμο να τριγυρίζει ανάμεσά τους. λέμε για ποίηση, για ζωγραφική, για μουσικη, για θέατρο. όλα ακούγονται τόσο γεμάτα μα και τόσο άδεια. ένα θέατρο του παραλόγου μόνο μου μένει: το απονενοημένο διάβημα του να δραματοποιώ το δραματικό του κόσμου. κι είναι τόσο πλούσιος όσο και φτωχός αυτός ο κόσμος, που η οποιαδήποτε κρίση του, με κάνει να γελώ αντί να φοβάμαι... η αφωνία σε αντίστιξη!

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Δεν έχουν μείνει πολλά για να πεις.
σε εναν πολιτισμο που φθίνει, τα πάντα
είναι μάταια. η ζωη η ίδια, ένα εισιτήριο
χωρίς προορισμό. κι ο έρωτας:
υπόθεση χαμένη στο δικαστήριο.

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Φλοιός και ουίσκυ

Σκαρφάλωσε στα πιο ψηλά
βρύα του τοκετού
να ψηλαφίσεις
το έρεβος της δημιουργίας
και του βρώμικου πάθους

δεν έχω άλλα βάτα να σε κεράσω
ούτε σοκολατάκια με λικέρ
μόνο την φρίκη του μελανού μπλέντερ
και τα εισόδια του σωτήρος
σε μια μελένια πόρπη
ανισόπεδης χλεύης

γκόθικ ακούω
και μουσική κλασσική
-κι αν δεν γουστάρεις δεν με νοιάζει-
σε αποθέτω στο άπειρο ήσσον
διαμηνύοντάς σου
να πετάξεις τα σκουπίδια
που κράτησα για σένα
δώρο για την γιορτή σου το πάσχα

φλοιός και ουίσκυ
κι ένα χρώμα βαμμένο την ήττα
Οι στίχοι μου φοβούνται το φως
κι όμως, ειμαι φτιαγμένος από φως.
τι τραγική ειρωνεία για μένα
τον διχασμένο, τον ποιητή, τον έλληνα...

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Τα πόδια του λόγου

Τα λόγια σκοντάφτουν και πέφτουν
σε τρύπες βουλωμένες με νερό πάντα
όλα κυλάνε
υπόμνηση του αμετάβλητου
σε τραβάνε να βρέχεσαι
να ριγάς στο κρύο της απώλειάς τους
-απόψε δεν πρέπει κανείς άνθρωπος
ν' αφήσει άλλον άνθρωπο μόνο-
δεν σου επιτρέπουν οι λέξεις ν' αρθρώσεις λόγο
-παράξενο ε;- κι απορείς
ασύνδετες οι σκέψεις κι οι πράξεις ασύντακτες
μέσα στην ομίχλη και την σκόνη του καιρού
αναλογίζεσαι
ναι έχουμε αμαρτήσει -και τι μ' αυτό;
δεν θάναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά
μονάχα τα χείλη μάς σώζουν μας συγχωρούν
χαρίζουν τυραννικά μετάνοια.
κι οι τρύπες αυξάνονται
γεμάτες με νερό παγωμένο
και μιαν υποψία μεταθανάτιας ζωής.
δεν ξέρω αν έχω πια δικαίωμα να ελπίζω
αλλά όμως εκείνον τον σεβασμό
στα δάκρυά μου κρίματα
πρέπει να τον καρφώνω
να υψώνεται κοντάρι καπνισμένο
στα ξέψυχα στήθη των άλλων
οπωσδήποτε