Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Νυχτοκάματο

σκοτεινό στενό. έρημο. περπάτησα.
στεκόμουνα μόνος να βλέπω
τη σύριγγα σου.
σκεφτόμουν τη στιγμή που εμφιάλωνες
μέσα σου το θάνατο.
στάθηκα. έκανα την ανάγκη μου
πατώντας στα σάπια νερά.
μέσα στη βρωμιά
συλληπήθηκα την οδύνη σου.
τόσο βαρύ το πένθος.
δεν το σήκωνα.
απλά μετεώριζα το μυαλό μου
στην κεκαλυμμένη σου κρύπτη.
αντικρύζοντας τη διάλυσή σου.
όταν έφυγα
έσερνα πίσω μου την ψυχή
γδέρνοντας τα πλακάκια.
δεν άντεχα άλλο
τη μάταιη υποταγή σου.
το νυχτοκάματο του θανάτου σου.

Σημείωμα [1]

Η αληθινή ποίηση μιλά στην ψυχή, καταδύεται στα βάθη της και γρατζουνάει το συμπαγή υμένα που την περιβάλλει. Αν τα καταφέρει και εισέλθει αναμαλλιασμένη στον πιο μύχιο της πυρήνα, έχει κερδίσει το παιχνίδι. Τότε και μόνον τότε...

Είναι σύνηθες να βλέπουμε γύρω μας αμέτρητα βιβλία, στίχους, κείμενα, απόψεις και ανθρώπους που εκφράζονται επί παντός του επιστητού. Οι πιο σοφοί όμως όμως είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως κολυμπάνε στον ωκεανό της απέραντης άγνοιας. Όταν ο ίδιος ο Σωκράτης με τη πασίγνωστη ρήση του - Έν οίδα, ότι ουδέν οίδα - μας τονίζει αυτή τη μεγάλη αλήθεια, είναι τουλάχιστον αστείο και αφελές να διατεινόμαστε πως γνωρίζουμε έστω και ελάχιστα. Ούτε μεγάλες έννοιες γνωρίζουμε σε βάθος, ούτε μπορούμε να τις ορίσουμε και επιπλέον, δεν είμαι διόλου πεπεισμένος, ότι μπορούμε να τις βιώσουμε στην καθημερινότητά μας - ιδιωτική και δημόσια. Η ψυχή όμως, έχει ανάγκη από ψήγματα εμπειριών, ώστε να δύναται να φέρνει σε πέρας κάθε υπόθεση του βίου στον οποίο ενυπάρχει και δρά. Έτσι λοιπόν, διψά να έρθει σε επαφή με πράγματα που θα της παράσχουν τέτοια ψήγματα. Η αρμονία και η αταραξία της, μπορεί να πραγματωθεί με την επαφή της με τη φιλοσοφία, την τέχνη και την άσκηση. Η τέχνη είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες που μπορεί να οδηγήσει σε αυτή την αρμονία και την ισορροπία, η οποία σε συνδιασμό με την καθημερινότητα θα οδηγήσει στην αυτογνωσία της ψυχής, και κατ' επέκταση του εαυτού.

Όμως ποια τέχνη, ποια φιλοσοφία, ποια άσκηση; Ποια έκφανση τους πληρώνει τα κενά της ψυχής; Αντικειμενικότητα; Υποκειμενικότητα; Μήπως και τα δύο; Χμμμ, μπορεί να είναι και τα δύο, μπορεί και όχι... Το θέμα όμως, και σ' αυτή τη φάση, είναι η αποφυγή του δογματισμού. Ο δογματισμός μπορεί να καταστρέψει κάθε πρόοδο της ψυχής, μαζί με κάθε έργο που συντείνει σε αυτήν. Η συγκέντρωση του εαυτού, ή της ψυχής αν θέλετε, σε μια μοναδική συμπαγή οντότητα που κατέχει τη θέση της αυθεντίας, μόνο τύφλωση έχει να προσφέρει σε όσα μάτια διαθέτει η ανθρώπινη ύπαρξη και εθελοτυφλία στην εξέλιξη της ζωής. Επομένως και στην ποίηση σημασία έχει το κατά πόσο έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας για να την δούμε και να τη βιώσουμε. Η ποίηση δεν είναι μόνο στίχοι σμιλεμένοι πάνω στο χαρτί. Είναι κομμάτια ψυχής φυτρωμένα στα πιο δύσβατα όρη μιας λευκής σελίδας. Γι' αυτό απαιτείται ειλικρίνεια από τον ποιητή, ώστε να αποτυπωθεί στο έργο του η ίδια του η φύση. Ένα απλό και αφελές συνταίριασμα λέξεων, δεν προσφέρει κάτι περισσότερο παρά μιαν άσκοπη περιδίνηση σε έναν θνησιγενή τυφώνα... Γι' αυτό τίθεται το ζήτημα της αληθινής ποίησης και της μίμησής της. Ένα ζήτημα αμείλικτο για όποιον ψάχνει την ουσία και ίσως αδιάφορο , για όποιον καταναλίσκεται απλά στο ξεμυάλισμα εύμολπων αφρών που στολίζουν τα κύματα. Όμως και σε αυτή την περίπτωση, όπως ισχύει γενικά στη ζωή, το ζητούμενο είναι ο καθένας από μας να ψάχνει μόνος του, να ανακαλύπτει μόνος του και να εξελίσσεται μόνος του - χωρίς καθοδηγητές, μα με συνοδοιπόρους. Αφορά στον καθένα μας χωριστά, το αν θα αρκεστεί στην επιφανειακή έκφραση και δράση ή θα προχωρήσει στην εκ βαθέων ψηλάφηση του εγώ .

Αναζητάτε, λοιπόν, την αληθινή ποίηση, την αληθινή φιλοσοφία, την αληθινή άσκηση, τον αληθινό έρωτα, την αληθινή ζωή κι ό,τι άλλο είναι πραγματικό για σας. Η ψυχή σας σίγουρα γνωρίζει...

-

Θλιμμένη πτέρυγα φρενοκομείου
Ξελασπωμένη οδύνη δίχως δόντια
Με πληγές παντού στο κορμί
και την ψυχή σου
Δεμένη με ιμάντες ελευθερία
Ευνουχισμένη μ' αλυσίδες τυραννισμένη
δίχως πόδια χέρια ή κεφάλι
Μόνο μια θάλασσα ψυχοτροπική
να πνίγεται η ύπαρξή σου
Σεντόνια κόκκινα βιασμένα
Αρρωστημένη κάρβουνο θεραπεία
Θλιμμένη πτέρυγα μουχλιασμένη
Κάθε βράδυ αυτοκτονείς
Κάθε μέρα ανασταίνεσαι
Τέτοιος φαύλος κύκλος
η αυτοδιάθεσή σου
στην ελπίδα


[Πτέρυγα]

από την ανέκδοτη συλλογή "Στα σπλάχνα του Θηρίου"

-

Μόνο τα ψεύτικα λόγια μένουν
Μόνο τα άδεια χάδια
Μόνο τα αλλήθωρα βλέμματα
μέσα στη σάπια ηδονή σου
Μόνο το τίποτα είν' αλήθεια
όταν λες πως στα μάτια μου
κάτι βλέπεις από έρωτα

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Χόλας. Μ. Μέτζγκερ (Μετάφραση)

Ηollace. Μ. Μetzger


The Night I Saw Diamonds

I will tell you
a
story
of the night
I saw diamonds
over a field
where I expected there

to be snow.
All I ask

is for you to listen,
feel your heart beating,
close your eyes and
please, try to
see them
too.
I will tell you.



Η Νύχτα που είδα Διαμάντια

Θα σου πω
μια
ιστορία
για τη νύχτα
Που είδα διαμάντια
σε ένα χωράφι
εκεί όπου περίμενα

να είναι χιόνι.
Το μόνο που ζητώ

είναι να ακούσεις,
να αισθανθείς την καρδιά σου,
κλείσε τα μάτια σου και
σε παρακαλώ, προσπάθησε
να τα δείς
κι εσύ.
Θα σου την πω.


Χόλας.Μ.Μέτζγκερ: Αμερικανίδα ποιήτρια, ζωγράφος, αρχιτέκτονας, γεννημένη το 1976. Έχει σπουδάσει σε Αμερική, Αγγλία, Ιταλία και τα τελευταία 8 χρόνια ζεί και εργάζεται στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη. Ακολουθεί ένα σύντομο βιογραφικό της στα αγγλικά.

"Author, architect and artist Hollace M. Metzger was educated in the US, London and Venice, Italy, before settling into the New York and Paris arts scenes for the past eight years. Recently, she has been prolific in writing while performing in public salons throughout western Europe, the UK and New York City. In addition to writing, her poetic endeavors include collaborations with composers, choreographers and artists in the US, UK, Canada, France, Germany, Spain, Portugal, Italy, Belgium, Romania, Columbia, Mexico and the Netherlands.

Through words, Observing the Labyrinth from Heaven's renaissance-appeal unfolds, revealing itself mysteriously but with refreshing honesty. It will take its reader on a journey of mind, space and time travel from the past into the future, with transporting descriptions of place and the bitter-sweetness of urban life and love paired with childlike optimism and deep sensual undertones. Through the Labyrinth, you will find a glimpse into the library of the next generation of poets."


http://www.hollacemetzger.com/

Έμιλυ Ντίκινσον (Μετάφραση)

Emily Dickinson

Από τη συλλογή "Το μοναχικό λαγωνικό" (The Single Hound)


III.

Except the smaller size,
No lives are round -
These hurry to a sphere and show and end.

The larger, slower grow,
And later hang -
The summers of Hesperides are long.


III.

Εκτός απ' τις μικρότερες,
Δε βρίσκονται άλλες στρόγγυλες ζωές -
Ορμούν σε σφαίρα και προβάλλουν και τελειώνουν.

Οι μεγαλύτερες, αργότερα βλασταίνουν,
Και πιο μετά κρεμάνε -
Είναι μακρά τα καλοκαίρια των Εσπερίδων.



V.

The right to perish might be thought
An undisputed right -
Attempt it, and the universe
Upon the opposite

Will concentrate its officers:
You cannot even die,
But nature and mankind must pause
To pay you scrutiny.


V.

Το δικαίωμα του να χαθείς μπορεί να είναι
δικαίωμα που δεν αμφισβητείται,
Δοκίμασέ το, κι αντίθετα
το σύμπαν

Τους αξιωματικούς του θα μαζέψει:
Δε μπορείς καν να πεθάνεις,
Μα η φύση και ο άνθρωπος πρέπει να σταθούν
Να σ' ανταμείψουν εποπτεία.



Έμιλυ Ντίκινσον: Αμερικανίδα ποιήτρια. Γεννήθηκε το 1830 στο Άμερστ, μια μικρή πόλη κοντά σε δάσος, στην πολιτεία της Μασαχουσέτης. Πέθανε το 1886.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Δε θυμόταν αν είχε πετάξει κομματάκια του εαυτού του
στους δρόμους από τους οποίους είχε περάσει/
Μάλλον η αμνησία τού' χε γίνει πια συνήθεια
όπως τα μάτια που άνοιγε κάθε πρωί/
Συνέχιζε να σαπίζει μαζί με τα συκώτια των ποιητών
μαζί με τα δάκρυα των αστέγων- με τα πλοκάμια των θηρίων
που ανέβλυζαν νύχτα μέρα - μέρα νύχτα - στη σιωπή του/
Δε θυμόταν σε ποιο δρόμο έπρεπε να στρίψει για να φτάσει στη ζωή του
Δε θυμόταν γιατί πάντα πρέπει να ξεχνάει για να' ναι ζωντανός/
Και πού να βρει το κουράγιο να αναδιπλώνεται
σε κάθε δυστύχημα - σε κάθε θάνατο - σε κάθε καταιγίδα/
Ένα φάος δεν χωράει στα χέρια - μια απώλεια μπορεί
όσο βαρειά και να' ναι πάντοτε χωράει κι άλλη - κι άλλη - κι άλλη/
Ό ήλιος πάντα ξεραίνει στη γη τη στερημένη γλώσσα
Όσα πικρά ποτά και να πιεί δεν ξεδιψάει
Τίποτε πια δεν μπορεί να ανακαλύψει τα χαμένα
Αυτά που μπορεί να ξαναβρεθούν σε κάποιο άλλο μονοπάτι
να πληγώσουν άλλα χέρια - να τρυπήσουν ξένα παπούτσια/
Να γευματίσουν άλλη χαμένη σάρκα - ας είναι
Όλα ξεχνιούνται κάποτε - Ακόμα και η αμνησία/
Τελικά όλα τα είχε ξεχάσει - τα τυπικά και τα παράτυπα
Όλα είχαν χαθεί στους δρόμους κάτω απ'τις σκιές του
Τα πάντα είχαν εφορμήσει στην ανυπαρξία/
Τελικά τίποτε δε θυμόταν